12Δεκ09 - Θρησκευτική Ελευθερία, ο Κίνδυνος του Ισλάμ, κι ο Άγιος Σπυρίδων
Όσον αφορά το βίο του Αγίου Σπυρίδωνος, από το διαδίκτυο «ανανέωσα» τις γνώσεις μου ότι ο Άγιος γεννήθηκε περί το 270 στο κατεχόμενο σήμερα χωριό Άσσια (Άσκια) της Κύπρου. Στα νεανικά του χρόνια ζούσε ως απλός αλλά ενάρετος βοσκός. Παντρεύτηκε και απόκτησε μια κόρη, την Ειρήνη. Μετά τη χηρεία του ασπάσθηκε το μοναχικό βίο, μελέτησε πολύ, απόκτησε μεγάλη σοφία και χάρη στις θρησκευτικές του αρετές έγινε Επίσκοπος της Τριμυθούντας και υπήρξε πολέμιος του Αρειανισμού. Έλαβε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο το 325, όπου και συνέβαλε στη διαμόρφωση της σημερινής μορφής της ορθόδοξης πίστης, με την τεκμηρίωση της αιρετικής φύσης του Αρειανισμού. Κοιμήθηκε το 348.
Παράλληλα, από μία πρόσφατη ανάγνωση του βιβλίου «Ισλάμ» του Μακαριότατου Αναστασίου Αλβανίας (Αναστάσιος Γιαννουλάτος, Ισλάμ, εκδόσεις Ακρίτας, ISBN 960-328-270-7), πληροφορήθηκα ορισμένα σημαντικά στοιχεία που δεν τα διδασκόμαστε στα σχολεία μας. Έμαθα ότι οι Άραβες (δική μου σκέψη: όπου ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να πάει και η ελληνιστική εποχή επηρέασε εκ του μακρόθεν), Σιμίτες και οι ίδιοι, στην εποχή του Βυζαντίου και πριν την εμφάνιση του Ισλάμ, ήταν σε μεγάλο βαθμό ειδωλολάτρες, αλλά ανεκτικοί στις γύρω θρησκείες, με μεγάλη επίδραση της Εβραϊκής και της Περσικής, αλλά η Αραβία εν πολλοίς μία από τις λίγες περιοχές της εποχής εκείνης με θρησκευτική ελευθερία (σελ.67-83), μιας και το γειτονικό Βυζάντιο σπαράσσονταν από θρησκευτικούς εμφύλιους πολέμους λόγω των αιρέσεων (προσωπική σκέψη). Μάλιστα ανατολικά της Παλαιστίνης υπήρχε Χριστιανικό Μονοφυσιτικό κράτος των Γασανιδών, που συχνά συμμαχούσε με το Βυζάντιο εναντίον των Περσών, και των Νεστοριανών Λαχμιδών που συμμαχούσε με τους Πέρσες ενώ στη Βόρειο Αραβία στο 2ο αι, υπήρχαν 33 Ορθόδοξες επισκοπές (σελ.87). Αλλά γενικά (προσωπική άποψη) ενώ στο Βυζάντιο, από την ανεξιθρησκεία του Μεγάλου Κωνσταντίνου, οδηγήθηκε στην Ορθοδοξία, ουσιαστικά δεν θα ήταν υπερβολή να δεχθούμε ότι επρόκειτο για την πολιτική εξουσία της Κωνσταντινούπολης, με διώξεις όλων των άλλων θρησκειών, είτε της αρχαίας Ελληνικής είτε των αιρέσεων. Αντίθετα στην Αραβία έβρισκαν καταφύγιο όλοι οι διωχθέντες αιρετικοί, οι οποίοι σε συνδυασμό και με την παράλληλη επικυριαρχία της Εβραϊκής πίστης, λόγω της διασποράς των Εβραίων μετά από 2 καταστροφές των Ιεροσολύμων, δημιουργούσαν μίας σύγχυση στους Άραβες ως προς την αλήθεια του Χριστιανισμού, με συνέπεια να είναι πιο εύκολο το έδαφος για την εμφάνιση και ανάπτυξη του Ισλάμ (σελ.88), που αρχικά οι ίδιοι οι Βυζαντινοί το εξέλαβαν ως μία άλλη Χριστιανική αίρεση «γέλωτος άξια» (σελ.38). Είναι αξιολογότατη η θεολογική και φιλοσοφική διαλεκτική μεταξύ των Βυζαντινών και των Αράβων αναφορικά με το Ισλάμ, από όπου, ιδιαίτερα εάν θεωρούμε Αγίους, σοφούς και θεόπνευστους τους Πατέρες της εποχής εκείνης, θα μπορούσαμε να αντλήσουμε σημαντικά συμπεράσματα σε μία εποχή που το Ισλάμ μας ξανακτυπά την πόρτα.
Παρότι είμαι βέβαιος ότι και πάλι, ως την αρχαία Βαβέλ, δεν θα καταλήξουμε πουθενά, παρατήρησα ότι αυτό συνέβαινε και την εποχή εκείνη στην Αραβία, αλλά η Αραβία σήμερα βρίσκεται στην Ευρώπη και στην Αμερική και δεν εννοώ τους Άραβες και τους μουσουλμάνους, αλλά το συνονθύλευμα των Χριστιανικών δογμάτων (και Εβραϊσμού), με μία «ελευθεριότητα» πίστης σε συνδυασμό με το δογματισμό ως και θεολογικό – φιλοσοφικό διωγμό των αντιθέτων...
Όμως, εάν οι Βυζαντινοί γνώριζαν που θα οδηγούσε η μισαλλοδοξία και ο αλληλοσπαραγμός των Χριστιανών (ας μην ξεχνάμε και τις σταυροφορίες), εκτιμώ ότι θα φρόντιζαν περισσότερο να διέσωζαν τη ενότητα της Εκκλησίας, διατηρώντας την ουσία του Χριστιανισμού που είναι η Αγάπη και θα ανεχόταν (τουλάχιστο ως προς πρακτικές «πολεμικής και εξολόθρευσης» των αντιπάλων) τις τυχόν αποκλίσεις στις αντιλήψεις περί της φύσης του Χριστού ή των άλλων διαφοροποιήσεων, εν πολλοίς ασήμαντων, εκτός εάν ο μέσος αναγνώστης (πλήν των ειδικών θεολόγων) γνωρίζει σε τι διαφέρουμε με τους αρειανούς, τους μονοφυσίτες, τους νεστοριανούς, ή και τους καθολικούς (βλ. filioque – ποιος θυμάται τι σημαίνει άραγε), κι όμως είμαστε συχνά αντιμέτωποι με διαμάχες ακόμη και εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας (μη χειρότερα δηλαδή) αντί να ομονοούμε με Αγάπη για την ενότητα της Εκκλησίας και το καλό του αθνρώπου, το οποίο θα είχε και ευεργετική επίδραση, κατά της εξάπλωσης του Ισλάμ στην Ευρώπη (το αντιλαμβάνομαι ως αρνητικό στη βάση της πολιτισμικής αλλοιώσεως και οπιστοδρόμησης), χωρίς να ξεχνάω ότι στους Άραβες της Ισπανίας ενδεχομένως οφείλουμε την διάσωση του Αριστοτέλη και γενικότερα των Αρχαίων Ελλήνων μετά την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, εν πολλοίς την ίδια την Αναγέννηση στην Ευρώπη, όταν ο Χριστιανισμός εξελίχθηκε σε βασικό στοιχείο του σκοταδισμού του Μεσαίωνα, με την Ιερά εξέταση και της κοσμική εξουσίας της Εκκλησίας του Πάπα, αλλά (γιατί να το κρύψουμε άλλωστε) και του Οικουμενικού Πατριάρχη, όχι μόνο στο Βυζάντιο, αλλά και ως Πατριάρχη των Ρωμιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ιωάννης Μανομενίδης
Ο επονομαζόμενος "μανομέν", "imanomen" :-)
Παράλληλα, από μία πρόσφατη ανάγνωση του βιβλίου «Ισλάμ» του Μακαριότατου Αναστασίου Αλβανίας (Αναστάσιος Γιαννουλάτος, Ισλάμ, εκδόσεις Ακρίτας, ISBN 960-328-270-7), πληροφορήθηκα ορισμένα σημαντικά στοιχεία που δεν τα διδασκόμαστε στα σχολεία μας. Έμαθα ότι οι Άραβες (δική μου σκέψη: όπου ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να πάει και η ελληνιστική εποχή επηρέασε εκ του μακρόθεν), Σιμίτες και οι ίδιοι, στην εποχή του Βυζαντίου και πριν την εμφάνιση του Ισλάμ, ήταν σε μεγάλο βαθμό ειδωλολάτρες, αλλά ανεκτικοί στις γύρω θρησκείες, με μεγάλη επίδραση της Εβραϊκής και της Περσικής, αλλά η Αραβία εν πολλοίς μία από τις λίγες περιοχές της εποχής εκείνης με θρησκευτική ελευθερία (σελ.67-83), μιας και το γειτονικό Βυζάντιο σπαράσσονταν από θρησκευτικούς εμφύλιους πολέμους λόγω των αιρέσεων (προσωπική σκέψη). Μάλιστα ανατολικά της Παλαιστίνης υπήρχε Χριστιανικό Μονοφυσιτικό κράτος των Γασανιδών, που συχνά συμμαχούσε με το Βυζάντιο εναντίον των Περσών, και των Νεστοριανών Λαχμιδών που συμμαχούσε με τους Πέρσες ενώ στη Βόρειο Αραβία στο 2ο αι, υπήρχαν 33 Ορθόδοξες επισκοπές (σελ.87). Αλλά γενικά (προσωπική άποψη) ενώ στο Βυζάντιο, από την ανεξιθρησκεία του Μεγάλου Κωνσταντίνου, οδηγήθηκε στην Ορθοδοξία, ουσιαστικά δεν θα ήταν υπερβολή να δεχθούμε ότι επρόκειτο για την πολιτική εξουσία της Κωνσταντινούπολης, με διώξεις όλων των άλλων θρησκειών, είτε της αρχαίας Ελληνικής είτε των αιρέσεων. Αντίθετα στην Αραβία έβρισκαν καταφύγιο όλοι οι διωχθέντες αιρετικοί, οι οποίοι σε συνδυασμό και με την παράλληλη επικυριαρχία της Εβραϊκής πίστης, λόγω της διασποράς των Εβραίων μετά από 2 καταστροφές των Ιεροσολύμων, δημιουργούσαν μίας σύγχυση στους Άραβες ως προς την αλήθεια του Χριστιανισμού, με συνέπεια να είναι πιο εύκολο το έδαφος για την εμφάνιση και ανάπτυξη του Ισλάμ (σελ.88), που αρχικά οι ίδιοι οι Βυζαντινοί το εξέλαβαν ως μία άλλη Χριστιανική αίρεση «γέλωτος άξια» (σελ.38). Είναι αξιολογότατη η θεολογική και φιλοσοφική διαλεκτική μεταξύ των Βυζαντινών και των Αράβων αναφορικά με το Ισλάμ, από όπου, ιδιαίτερα εάν θεωρούμε Αγίους, σοφούς και θεόπνευστους τους Πατέρες της εποχής εκείνης, θα μπορούσαμε να αντλήσουμε σημαντικά συμπεράσματα σε μία εποχή που το Ισλάμ μας ξανακτυπά την πόρτα.
Παρότι είμαι βέβαιος ότι και πάλι, ως την αρχαία Βαβέλ, δεν θα καταλήξουμε πουθενά, παρατήρησα ότι αυτό συνέβαινε και την εποχή εκείνη στην Αραβία, αλλά η Αραβία σήμερα βρίσκεται στην Ευρώπη και στην Αμερική και δεν εννοώ τους Άραβες και τους μουσουλμάνους, αλλά το συνονθύλευμα των Χριστιανικών δογμάτων (και Εβραϊσμού), με μία «ελευθεριότητα» πίστης σε συνδυασμό με το δογματισμό ως και θεολογικό – φιλοσοφικό διωγμό των αντιθέτων...
Όμως, εάν οι Βυζαντινοί γνώριζαν που θα οδηγούσε η μισαλλοδοξία και ο αλληλοσπαραγμός των Χριστιανών (ας μην ξεχνάμε και τις σταυροφορίες), εκτιμώ ότι θα φρόντιζαν περισσότερο να διέσωζαν τη ενότητα της Εκκλησίας, διατηρώντας την ουσία του Χριστιανισμού που είναι η Αγάπη και θα ανεχόταν (τουλάχιστο ως προς πρακτικές «πολεμικής και εξολόθρευσης» των αντιπάλων) τις τυχόν αποκλίσεις στις αντιλήψεις περί της φύσης του Χριστού ή των άλλων διαφοροποιήσεων, εν πολλοίς ασήμαντων, εκτός εάν ο μέσος αναγνώστης (πλήν των ειδικών θεολόγων) γνωρίζει σε τι διαφέρουμε με τους αρειανούς, τους μονοφυσίτες, τους νεστοριανούς, ή και τους καθολικούς (βλ. filioque – ποιος θυμάται τι σημαίνει άραγε), κι όμως είμαστε συχνά αντιμέτωποι με διαμάχες ακόμη και εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας (μη χειρότερα δηλαδή) αντί να ομονοούμε με Αγάπη για την ενότητα της Εκκλησίας και το καλό του αθνρώπου, το οποίο θα είχε και ευεργετική επίδραση, κατά της εξάπλωσης του Ισλάμ στην Ευρώπη (το αντιλαμβάνομαι ως αρνητικό στη βάση της πολιτισμικής αλλοιώσεως και οπιστοδρόμησης), χωρίς να ξεχνάω ότι στους Άραβες της Ισπανίας ενδεχομένως οφείλουμε την διάσωση του Αριστοτέλη και γενικότερα των Αρχαίων Ελλήνων μετά την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, εν πολλοίς την ίδια την Αναγέννηση στην Ευρώπη, όταν ο Χριστιανισμός εξελίχθηκε σε βασικό στοιχείο του σκοταδισμού του Μεσαίωνα, με την Ιερά εξέταση και της κοσμική εξουσίας της Εκκλησίας του Πάπα, αλλά (γιατί να το κρύψουμε άλλωστε) και του Οικουμενικού Πατριάρχη, όχι μόνο στο Βυζάντιο, αλλά και ως Πατριάρχη των Ρωμιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ιωάννης Μανομενίδης
Ο επονομαζόμενος "μανομέν", "imanomen" :-)
Σχόλια