"Κραυγή Βοήθειας" από μία Κοπέλα με Αναπηρία
Όταν πριν ενάμιση χρόνο είδα ένα μήνυμα «κραυγή βοήθειας», από μία κοπέλα με αναπηρία (ΑμεΑ), το πρώτο που σκέφτηκα ήταν το «κακό»... το χειρότερο «κακό»! Ίσως αυτό να εξηγεί ότι μετά από ενάμιση περίπου χρόνο μία ανάπηρη κοπέλα συνεχίζει να είναι εγκλωβισμένη μέσα στο σπίτι των γονιών της παρότι και η εισαγγελία ενημερώθηκε και οι κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου της. Αφιερώνω αυτό το κείμενο στην Κυριακή, στη νεαρή μου φίλη, που σήμερα έχει τα γενέθλια της, έγινε 25 ετών, την οποία εφόσον δεν την βιάζουν και δεν την δέρνουν, δεν υπάρχει κανένας σε αυτό το κράτος να της δώσει ένα χέρι βοήθειας να βγει στο δρόμο, να περπατήσει, να βρει εργασία, να βάλει μπροστά τα όνειρα της… Είναι σαν να της λέμε όλοι εμείς που ζούμε δίπλα της και την προσπερνάμε: ‘‘δεν βλέπεις πως είσαι; θες και να ζήσεις και ως άνθρωπος;»… Διότι, ποιος δεν το καταλαβαίνει άραγε; Το να μην μπορείς να περπατήσεις μόνη χωρίς βοήθεια, το να μην μπορείς να μιλήσεις με ευχέρεια, δεν σου σταματάει το μυαλό να ονειρε