Επικαιρότητα Κόντρα στο Ρεύμα

Γελοιογραφία του Στάθη Σταυρόπουλου από το 1993 Ο τύραννος ο Διονύσιος των Συρακουσών που είχε ψώνιο ότι είναι μεγάλος τραγωδός, διάβαζε τα ποιήματά του σε έναν κύκλο ποιητών. Ρώτησε τον Φιλόξενο τη γνώμη του, κι εκείνος θαρρετά του είπε ότι είναι για πέταμα. Θύμωσε ο Διονύσιος και τον έ στειλε να σπάει πέτρες. Πέρασε κάμποσος καιρός και ο τύραννος υπέθεσε ότι θα έχει λογικευτεί ο ποιητής, οπότε τον συγχώρεσε και τον κάλεσε ξανά σε συμπόσιο, όπου, φυσικά, άρχισε να απαγγέλλει πάλι την καινούργια του ποιητική συλλογή. Δίχως να πει λέξη ο Φιλόξενος σηκώθηκε και έκανε να φύγει. – Πού πας; τον ρώτησε ο Διονύσιος. – Στο λατομείο, είπε ο ποιητής! Ξεκίνησα από το παραπάνω ανέκδοτο που το βρήκα διαβάζοντας την εξαιρετική αυτή ανάλυση, του Νίκου Σαραντάκου, που αφήνει ιστορία για την πληρότητα της, με αναδρομές σε όλες τις εποχές για την διαχρονική εξέλιξη του όρου έωλος (μεταφορική έννοια του αστήριχτος), που δεν έχει σχέση με τον θεό των ανέμων Αίολο, παρότι κι εγώ λογικά έτσι το φανταζό

ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΤΕ ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ: Τον Σεπτέμβριο του 1999 σε μία από τις συναλλαγές μου στη Citibank η υπάλληλος μου πρότεινε να κάνω ένα συμβόλαιο προικοδότησης. Μέχρι τότε ήμουν αρνητικός στην ιδιωτική ασφάλιση, επειδή κάτι τέτοιο μας έλεγαν οι παππούδες μας, αλλά φαντάστηκα ότι οι εποχές αλλάξαν τους αγνόησα... σκέφτηκα γιατί όχι; Όσα χρήματα έχουμε τα ξοδεύουμε, ενω αν κατέθετα αυτόματα από τον λογαριασμό μου σε έναν αποταμιευτικό λογαριασμό, σιγά σιγά ένα σημαντικό ποσό θα μαζευόταν, εκτός που όπως έλεγε η "σύμβουλος" το ποσό που καταθέτουμε ήταν αθροιστικά εγγυημένο κι επιπλέον θα υπήρχαν και αποδόσεις που θα αύξαναν αυτό το ποσό, μιας και η τράπεζα θα επένδυε τα χρήματα αυτά. Ξεκίνησα να πληρώνω 20.000δρχ το μήνα (περί τα 60€) που σταδιακά "αναπροσαρμόζονταν" κι έφτασε το 2010 να είναι  96,95€, όταν τον Μάρτιο του 2010 δεν έγινε η μεταφορά της δόσης παρότι τα χρήματα υπήρχαν στο λογαριασμό μου... Μέχρι τότε