Με Αφορμή την διακήρυξη των Ενενήντα...
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος με τις συνταγματικές τροποποιήσεις πέρασε όλη την εξουσία στον Πρωθυπουργό. Αντί ο Πρωθυπουργός να ελέγχεται από την Βουλή, ο ίδιος την ελέγχει μέσω του εκλογικού νόμου, της αυτοδυναμίας και της κουλτούρας του αρχηγικού κόμματος. ακόμη χειρότερα σήμερα ο Πρωθυπουργός έχει ελέγξει και τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ, πρόκειται κυριολεκτικά για μία αιρετή Μοναρχία, εάν όχι και Τυραννία, διότι σε κάποιες περιπτώσεις κατηγορούνται ακόμη και για συνειδητή καταπάτηση του Συντάγματος.
Εάν παραμείνει το πολιτικό σύστημα ως έχει, δηλαδή χωρίς έλεγχο των θεσμών με ανεξαρτησία των εξουσιών, και τον λαό στο περιθώριο, στη λεγόμενη "κοιτίδα της Δημοκρατίας", το πρόβλημα δεν θα λυθεί είτε επαναφέρουμε τον Σαμαρά, είτε κρατήσουμε τον Μητσοτάκη, είτε οποιονδήποτε άλλον βρούμε να φέρουμε και να πατήσει σε όσα έγιναν, με την κατ' ευφημισμό ανεξάρτητη Δικαιοσύνη να τα λιβανίζει, τα χειρότερα φοβάμαι, τίποτα καλύτερο δεν προβλέπω.
Αλλά εάν αναζητήσουμε τη λύση, αντιμετωπίζοντας το αίτιο, δηλαδή την επιστροφή της εξουσίας στο λαό, και τον έλεγχο της Βουλής και της Κυβέρνησης, είναι η μόνη σωστή μεθοδολογία να λύσουμε το πρόβλημα. Από τις παρατηρήσεις των ενενήντα, με καταγραφή των προβλημάτων, χωρίς εντοπισμό αιτίου... να περνούν στη λύση που οι ίδιοι βάσει των πολιτικών τους αντιλήψεων σκέφτονται, μπορεί τον βασιλιά να ονειρεύονται να επαναφέρουν, αλλά λύση μόνο κατά τύχη θα είναι αυτή που προτείνουν.
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.
Εάν συμφωνούμε ότι η αιτία της παρακμής βρίσκεται στο πολίτευμα, ότι δηλαδή ο Πρωθυπουργός ελέγχει τους πάντες, αλλά ο ίδιος είναι ανεξέλεγκτος, κι αυτό δεν αφορά μόνο το Μητσοτάκη αλλά και όποιον προηγήθηκε και όποιον θα τον διαδεχθεί, απλώς, ίσως ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του διέγνωσαν το ανέλεγκτο που είχαν και αλαζονικά κατέλυσαν και αυτό το Πολίτευμα (1), κάνοντας ότι ήθελαν, ως εάν "αεί άρχειν".
Εάν είμαστε ως Έλληνες υπερήφανοι και δεχόμαστε την αριστοτελική αντίληψη, που εννοεί ως "Δημοκρατία" την κλήρωση (και όχι την εκλογή που κατατάσσει το πολίτευμα στην "Αριστοκρατία"), και ειδικά εάν ξεκινήσουμε από την Αθηναϊκή Δημοκρατία του Σόλωνα, όπου μόνο οι Στρατηγοί εκλέγονταν, αλλά αυτοί που ψήφιζαν, ο λαός δηλαδή, ήταν κληρωτοί.
Εάν και αυτό θέλουμε αυτό να το βελτιώσουμε, με την κριτική του ίδιου του Αριστοτέλη για τη Δημοκρατία, ώστε να μην οδηγηθούμε στην "οχλοκρατία", μπορούμε να θεσπίσουμε στην κλήρωση να συμμετέχουν οι πολίτες που έχουν εξασφαλίσει ένα βασικό τουλάχιστον επίπεδο τυπικής εκπαίδευσης (2). Για κατανόηση της συνέχειας του κειμένου, όταν θα αναφέρομαι στη σημερινής μορφής Βουλή που προκύπτει από εκλογές, θα την αναφέρω ως "Βουλή Αιρετών Αντιπροσώπων" ή απλώς "αντιπροσώπους", ενώ όταν αναφέρομαι στοπ Σώμα που θα προέρχεται από κλήρωση, σύμφωνα με την τυποποίηση του Αριστοτέλη για τα δημοκρατικά πολιτεύματα, θα την αναφέρω ως "Σώμα Κληρωτών Εκπροσώπων", ή απλώς "εκπροσώπους".
Αυτό έχει τη λογική ότι όποιος είναι στην Κυβέρνηση, ή στη Βουλή των Αντιπροσώπων, πρέπει να εκλέγεται ώστε να έχει γνώσεις, ικανότητες και δεξιότητες να συντάσσει τα νομοσχέδια που θα προτείνει, να αγορεύσει για πείσει τον λαό για την σκοπιμότητα τους, ενώ ο λαός που αποφασίζει δεν πρέπει να εκπροσωπείται από τους ίδιους, τους αιρετούς, διότι στις εκλογές εκλέγονται νομικοί, μηχανικοί, καθηγητές (οι άριστοι), που όσο οι ίδιοι ψηφίζουν, την τάξη τους θα εκφράζουν, και όχι τον λαό (δηλαδή την νοικοκυρά, την καθαρίστρια, τον εργάτη, τον μεταφορέα με το παπάκι κλπ). Μπορεί ο λαός να τους εκλέγει ως ικανότερους να κυβερνήσουν, όμως οι νόμοι πρέπει να ικανοποιούν το λαό, κι όχι τους ολίγους. Ούτε οι λίγοι βουλευτές, ή η κυβέρνηση μπορούν να ελέγξουν αλλήλους, αλλά ο λαός πρέπει να τους ελέγχει και να τους απαλλάσσει από τις ευθύνες τους, και την Κυβέρνηση, και την Βουλή, αλλά και κάθε άλλο δημόσιο πρόσωπο και αρχή.
.
Παράλληλα όταν οι αιρετοί αντιπρόσωποι είναι "μόνιμοι" στη Βουλή, είναι περισσότερο επιρρεπείς σε πολιτικό επηρεασμό, χρηματισμό, ή και απειλές, ώστε ο μόνος τρόπος, ώστε ο λαός να μπορεί να αισθάνεται ότι εκπροσωπείται (και όχι να αντιπροσωπεύεται από μορφωμένος με τους οποίους δεν ταυτίζεται), και παράλληλα να μην μπορεί το σώμα που θα ψηφίζει να επηρεάζεται, να χρηματίζεται, ή να απειλείται, και ως τέτοιο μόνο ένα σώμα ψηφοφόρων που να προέρχεται με κλήρωση από το λαό και με μικρή θητεία, ίσως και με έλεγχο να μην επικοινωνούν με τρίτους στην σύντομη περίοδο της θητείας τους.
Δηλαδή, ας υποθέσουμε ότι η Βουλή παραμένει η ίδια ή συνεχίζει να εκλέγεται με τον ίδιο καλπονοθευτικό ή και χειρότερο ακόμη πλειοψηφικό εκλογικό νόμο, ώστε να υπάρχει ισχυρή Κυβέρνηση, και να φέρω ως υπόθεση εργασίας τη σημερινή Κυβέρνηση Μητσοτάκη, που ίσως και να συμφωνούμε ότι είναι η χειρότερη όλων, διότι πήραν ότι τους δώσαμε και το καταχράστηκαν, γινόμενοι ίσως και καταπατητές του Συντάγματος. Έστω με αυτή την Κυβέρνηση και την ίδια Βουλή, αλλά χωρίς δικαίωμα ψήφου και κρίσης (εμπιστοσύνης ή μομφής), αλλά αποκλειστικά για εισήγηση και διαβούλευση, ώστε να υποβάλλονταν οι νόμοι, αλλά και οι μομφές, και οι ψήφοι εμπιστοσύνης στην κρίση ενός σώματος ψηφοφόρων, προερχομένων με κλήρωση από το λαό με σύντομη θητεία, λ.χ. ενός μηνός (έστω προερχόμενοι από τους απόφοιτους βασικής εκπαίδευσης). Τι θα γινόταν από όσα έχουμε δει να συμβαίνουν ειδικά σήμερα;
Αλλά και να το διευρύνουμε ακόμη. Πόσο καλύτερες δεν θα ήταν οι κυβερνήσεις μας εάν δεν θα είχαν να κριθούν από την δεδομένη με αυτοδυναμία βουλή, εάν θα έπρεπε να κριθούν από το λαό με κάποιο τρόπο όπως αυτός που περιγράφεται παραπάνω, από ένα σώμα κληρωτών εκπροσώπων, από τους ψηφοφόρους των προηγούμενων εκλογών.
Όσον αφορά τη Βουλή των Αντιπροσώπων, εφόσον ούτε αποφάσεις θα λαμβάνει, απλώς θα διαβουλεύεται, προσωπικά θα ήθελα και από ένα βουλευτή μέσα των μικρών κομμάτων (λ.χ. 1%), ώστε να ακούγεται και η φωνή του 1%, ακόμη κι αν δεν μπορεί να πείσει ή να επηρεάσει, όμως να εκφράζεται όλος ο λαός μέσα στη Βουλή. Δηλαδή ότι λέμε στα μέσα μαζικής δικτύωσης και στα καφενεία μας, αλλά σήμερα δεν εκφράζεται στη Βουλή. Ο Συνταγματάρχης Σάββας Καλεντερίδης για παράδειγμα, ή ο Ναύαρχος Στέλιος Φενέκος για να αναφέρω δύο πρόσωπα που εκτιμώ και έκαναν τις προσπάθειες τους με κόμματα και δεν εκλέχθηκαν, ή οι Οικολόγοι που ενώ υπάρχουν στην κοινωνία αλλά δεν ακούγονται στη Βουλή, είναι περιπτώσεις που θα πλούτιζαν μία Βουλή που σκοπό θα έχει να διαβουλεύεται, αλλά όχι και να ψηφίζει).
Συμπερασματικά:
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: καλώς να έχουμε κυβέρνηση του πρώτου κόμματος,
ή
δύο και τριών κομμάτων που μπορούν να συνεργαστούν, δεν έχω πρόβλημα με αυτό.
Έτσι λειτουργούν και οι Γερμανοί, που δεν είναι "μπανανία", και δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε κι εμείς κάποτε να το κάνουμε, εάν ξεφύγουμε από την κουλτούρα "the winner takes it all".
Διότι τα μεγάλα κόμματα μελετούν προγράμματα διακυβέρνησης, ενώ τα μικρά δεν μπορούν να το κάνουν αξιόπιστα, καθώς δεν έχουν επαρκή αριθμό μελών από όλα τα πεδία.
ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗ: Επίσης καλώς να έχουμε μία Βουλή "αντιπροσωπευτική/ αντιπροσώπων" που να υπερισχύει/ουν το/τα κόμμα/τα που θα κυβερνούν, ώστε να στελεχώσουν την Κυβέρνηση και να αναδεικνύονται και πολιτικά στελέχη για το μέλλον.
Να προσθέσω, ότι θα μπορούσαν να μην είχαν συνεχόμενες θητείες, ώστε να μην γίνονται καθεστώς, και να κάνουν και κάποια άλλη εργασία, ας είναι και οργανωτική στο μεγάλο κόμμα τους, αλλά ας δούμε και άλλους βουλευτές στη Βουλή.
ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΥΣΗ: Το σωστό, για τη διάκριση των εξουσιών, είναι οι Υπουργοί να αποχωρούν από τη Βουλή -
ή,
κάθε κόμμα (ή και συνεργαζόμενα κόμματα) που εκλέγει Βουλευτές να γνωρίζουμε στο κυβερνητικό του πρόγραμμα ποια θα είναι η Κυβέρνηση που προτείνει το Κόμμα, από στελέχη του κι ας είναι και εξωκοινοβουλευτικά.
> Σήμερα έχουμε μία Βουλή, που:
-> παραπάνω από τους μισούς είναι της πλειοψηφίας (με 2,4 εκ. υπερψηφίσαντες, δηλαδή 40% επί των ψηφισάντων, αλλά κοντά στο 24% επί των εγγεγραμμενων, που αποδεικνύει και την απογοήτευση των ψηφοφόρων που απέχουν),
-> παραπάνω από τους μισούς της συμπολίτευσης είναι Υπουργοί
-> ποιος να ελέγξει; και σε ποιον να λογοδοτήσει δηλαδή;
ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ: Η Βουλή να συμπληρώνεται από βουλευτές μίας μείζονος αντιπολίτευσης (το κόμμα ή τα κόμματα που συνεργάζονται στο επόμενο σε δημοφιλία πρόγραμμα αλλά έχασαν στις εκλογές,
ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟΨΕΩΝ:
Παράλληλα από 1 βουλευτή των μικρών κομμάτων (1%), ώστε ακόμη και να μην μπορούν να συμμετέχουν στη διακυβέρνηση να εκφράζουν τις αόψεις τους στη Βουλή.
-> να μην απαιτείται και να έχουν και πλήρες πρόγραμμα, ή
-> να μην υποχρεούνται να έχουν και πλήρη ψηφοδέλτια σε όλη την επικράτεια
(μπορεί δηλαδή είτε να είναι εξειδικευμένα για τα εθνικά θέματα, είτε για το περιβάλλον, κλπ
Έτσι, μέσα στη Βουλή, οι εκλεγμένοι βουλευτές θα αγορεύουν για να πείσουν τους εκπροσώπους του λαού που θα είναι κληρωτοί με μικρή θητεία, αλλά δεν θα ψηφίζουν οι ίδιοι οι βουλευτές.
ΣΩΜΑ ΚΛΗΡΩΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ με μικρή θητεία που θα παρακολουθούν, θα κρίνουν, και θα ψηφίζουν.
Δηλαδή, στη Βουλή των Αιρετών Αντιπροσώπων θα συζητιούνται τα πάντα όπως και σήμερα, θα προσπαθούν οι βουλευτές να πείσουν τους κληρωτούς εκπροσώπους, και θα ψηφίζει το Σώμα των Κληρωτών Εκπροσώπων.
Με τον τρόπο αυτό, ακόμη και οι μεμονωμένοι βουλευτές από τα τα μικρά κόμματα θα μπορούν να ετοιμάσουν τις αγορεύσεις τους και να μιλήσουν με τη σειρά τους, προσπαθώντας να πείσουν τους κληρωτούς εκπροσώπους, ή και τους άλλους βουλευτές για τις θέσεις που εκφράζουν, ή να κάνουν κριτική στην Κυβέρνηση, αλλά στο τέλος κάθε διαδικασίας θα ψηφίζουν οι ΚΛΗΡΩΤΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ.
Με αυτή τη διαδικασία λήψης αποφάσεων, ο λαός θα ακούει με ενδιαφέρον όλες τις απόψεις, και θα γνωρίζει ότι δεν θα τις ψηφίσουν κάποιοι πλούσιοι και μορφωμένοι, που όμως δεν έχουν τα δικά τους βάσανα και προβλήματα, αλλά ένας αριθμός κληρωτών εκπροσώπων από τον ίδιο το λαό, όπως είναι οι ένορκοι, με κατανομή γεωγραφική, επαγγελματική και ηλικιακή όπως είναι ο ελληνικός πληθυσμός. Αυτοί θα εδρεύουν στη Βουλή ή σε κάποιο άλλο χώρο που θα δημιουργηθεί, και για μία εβδομάδα, ακόμη και σε απομόνωση (εννοώ από τον υπόλοιπο κόσμο και τα συμφέροντα).
Για παράδειγμα κάθε εβδομάδα θα κληρώνονται 500 για μία εκπαίδευση πως λειτουργεί η Βουλή, την επόμενη εβδομάδα ακόμη 500 κ.ο.κ μέχρι να εκπαιδευτούν όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες. Από αυτούς τους εκπαιδευμένους θα κληρώνονται κάθε εβδομάδα 100 για θητεία ενός μήνα, συνεπώς θα υπάρχουν ταυτόχρονα 4Χ100=400 ψηφοφόροι από 4 συνεχόμενες εβδομάδες. Αυτοί θα ψηφίζουν σε κάθε ψηφοφορία και θα χρησιμοποιούνται τυχαία οι 300/400 ψήφους για τη λήψη απόφασης, ώστε να αποτρέπεται κάθε σκέψη επηρεασμού, χρηματισμού, ή απειλής τους. Θα είναι κλεισμένοι σε ένα ξενοδοχείο, ή ένα νέο συγκρότημα ασφαλισμένο, σαν φυλακή με όλες τις υποδομές, και πλήρη ενημέρωση για ότι συμβαίνει έξω, αλλά χωρίς να έχουν πρόσβαση σε αυτούς άλλοι από έξω. Θα παρακολουθούν υποχρεωτικά τη Βουλή, και θα ψηφίζουν ότι κρίνει ο καθένας/μία τους, και για τους νόμους, και για την Κυβέρνηση και για τις ανεξάρτητες αρχές, και για την Ηγεσία της Δικαιοσύνης (ίσως μαζί με ισάριθμο πλήθος δικαστικών), και για την εμπιστοσύνη στην Κυβέρνηση και για την μομφή της. Με αυτό τον τρόπο όλοι θα ταυτιζόμαστε μαζί τους και θα υπάρχει και εθνική ομοψυχία, διότι τα πάθη θα μένουν στην αιρετή Βουλή των αντιπροσώπων, που ας είναι σοφοί και μορφωμένοι και εκλεγμένοι από το κάθε κόμμα, να είναι ικανοί να αγορεύουν και να πείσουν το λαό, αλλά οι κληρωτοί εκπρόσωποι του λαού, θα είναι καθημερινοί άνθρωποι που θα ψηφίζουν, όπως θα ψήφιζε ο/η καθένας/μία μας.
Αυτό ποτέ δεν θα το κάνουν οι πολιτικοί, όπως και στην Αθήνα δεν το έκαναν ούτε οι Βασιλιάδες της, ούτε οι δημαγωγοί της. Το έκανε ο σοφός Σόλων, και είναι και ο λόγος που είναι γνωστός ως σοφός!
Εμείς, μπορούμε να το κάνουμε; Μπορούμε να γίνουμε οι σοφοί Σόλωνες της εποχής μας;
Να διδάξουμε με τη σοφία των προγόνων μας και τους λοιπούς ευρωπαίους που βαυκαλιζόμαστε να λέμε ότι τότε ήταν σκαρφαλωμένοι στα δένδρα;
ή θα τα γράψουμε όλα στα αρχαιότερα των υποδημάτων μας και θα ανεβούμε κι εμείς στα δένδρα μαζί τους, να μιλάμε για μία κατ' όνομα δημοκρατία, γνωρίζοντας (ή και η πλειοψηφία αγνοώντας) ότι πρόκειται για αριστοκρατία, που με τα μπαλώματα των "έγκριτων Συνταγματολόγων, στην υπηρεσία των Πρωθυπουργών που μέμφονταν την Χούντα, και τόσο κοντόφθαλμα, την καταντήσαμε αιρετή Μοναρχία, και που λίγο απέχει από τυραννία.
(1) Ιωάννης Μανομενίδης, "Μηνυτήρια Αναφορά κατά Πιερρακάκη - Νομοθέτηση Χωρίς ο Νομοθέτης να Δεσμεύεται από το Σύνταγμα (134 Ποινικού Κώδικα, §β-γ)", Ιστοσελίδα "Κυνηγός Αγρίων Στρουθοκαμήλων", 29 Απρ. 2024, https://axiokratiastised.blogspot.com/2024/04/134.html
(2) Όσον αφορά την οχλοκρατία, ανησυχία που εκφράζει ο ίδιος ο Αριστοτέλης ως παρεκτροπή της Δημοκρατίας, δεδομένης και της καταδίκης του Σωκράτη, είναι πλέον εύκολο να τεθεί ένα όριο / προϋπόθεση προκειμένου να συμμετέχει κανείς στην κλήρωση, να είναι τουλάχιστον απόφοιτος Λυκείου, κάτι που είναι ακόμη εύκολα και αξιόπιστα ελέγξιμο. Δεν αναφέρομαι στο εκλογικό δικαίωμα του εκλέγειν, ούτε στο εκλέγεσθαι στη Βουλή των Αντιπροσώπων, αλλά στην κλήρωση για το "Σώμα των Ψηφοφόρων σύντομης θητείας" που θα μελετάει τους νόμους που η Βουλή θα συζητά και θα τους υποβάλει προς ψήφιση.
Θα μπορούσε ως προϋπόθεση συμμετοχής στην κλήρωση να οριστεί η υποχρεωτική εκπαίδευση, δηλαδή το δημοτικό για τις μεγάλες ηλικίες μέχρι την αλλαγή του νόμου, και το Γυμνάσιο και τους νεότερους.
Εάν θέσουμε ως προϋπόθεση Πανεπιστήμιο, θα μπλέξουμε με παλιά και νέα πτυχία, δημόσια ή ιδιωτικά, πραγματικά ή πλαστά, κλειστά προγράμματα ή εξ' αποστάσεως και ανοικτού πανεπιστημίου που ίσως και να γίνονται με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης. Όχι ότι εάν κάποιος επέλεγε να ψηφίσει με βάση την τεχνητή νοημοσύνη το αποτέλεσμα θα ήταν χειρότερο σε σχέση με σήμερα, διότι τουλάχιστο θα υπήχε μία αξιολόγηση, έστω από το μηχάνημα, ενώ σήμερα την ψήφο των βουλευτών την εξουσιάζει ο Πρωθυπουργος και η Κυβέρνηση.
Σχόλια