Αλληλέγγυα Ευθύνη Μελών ΔΣ... Επανεκκίνησης Οικονομίας ή Ταφόπλακα της Κοινωνίας; (Άρθρο 29)

Ως νομικός αλλά και ως ενεργός πολίτης που βρίσκομαι σε συλλογικότητες, είμαι πολύ προβληματισμένος, όχι μόνο για τον κίνδυνο της απόδοσης ευθύνης σε όλα τα μέλη ενός συλλογικού οργάνου αδιακρίτως αρμοδιότητας, αλλά και των επόμενων συλλογικών οργάνων, που επιχειρεί το άρθρο 29 του νομοσχεδίου με τον εύηχο τίτλο για την "επανεκκίνηση της οικονομίας", αλλά κυρίως για την επιπολαιότητα όσων βρίσκονται στα Υπουργεία και συμβουλεύουν τους Υπουργούς, ενώ δεν υπήρξαν ποτέ μέλη σε συλλογικότητες, ίσως ούτε ως διαχειριστές πολυκατοικιών. Ας ελπίσουμε ότι απλώς χρησιμοποιούν ένα νομικό χωρίς να γνωρίζουν την ακριβή του έννοια, οπότε όταν θα την ενημερωθούν θα το διορθώσουν, διότι εάν μείνει ως έχει, αντί για επανεκκίνηση της οικονομίας θα "κατεβάσουν στόρια" ακόμη και τα κοινόχρηστα των πολυκατοικιών... 

Το άρθρο 29 του νομοσχεδίου για την "επανεκκίνηση της οικονομίας" φαίνεται να ορίζει: 

<< 1. Τα πρόσωπα που είναι νόμιμοι εκπρόσωποι, μέλη διοικητικού συμβουλίου, διευθύνοντες σύμβουλοι και εκκαθαριστές των νομικών προσώπων και νομικών οντοτήτων… ευθύνονται προσωπικά και αλληλέγγυα και εις ολόκληρο …>>

Ίσως δεν είναι προφανές σε κάποιον μη νομικό και ίσως να φαίνεται κι “ωραία διάταξη”, όμως είναι πραγματικά καταστροφική για κάθε πολιτιτιστική αλλά και οικονομική δραστηριότητα. Πέραν που θα κριθεί κι αντισυνταγματική, για λόγους αναλογικότητας, χωρίς να σημαίνει ότι δεν μπορούν να υπάρξουν βελτιώσεις. Αλλά τι σημαίνει το «…ευθύνονται προσωπικά και αλληλέγγυα και εις ολόκληρο…»;

Σημαίνει ότι μπορεί ο δανειστής (εδώ ο ασφαλιστικός οργανισμός) δικαιούται να αναζητήσει όλο το ποσό από οποιοδήποτε μελος έχει την μεγαλύτερη περιουσία κι είναι έτσι εύκολο να τα εισπράξει, και μετά αυτός (το μέλος) να προσφύγει στα δικαστήρια και να τα ζητήσει από οποιονδήποτε άλλο μέλος του ΔΣ ή τον πρόεδρο που ευθύνεται πραγματικά για την απόφαση, ο οποίος ίσως να μην έχει περιουσία. Είναι ένας όρος, το "προσωπικά και αλληλέγγυα" που ισχύει στις ομόρυθμες εταιρείες, δηλαδή σε εταιρείες λίγων και απολύτως γνωστών μεταξύ τους εταίρων, που γνωρίζονται κι έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη μεταξύ τους, ώστε συμβάλλονται με αυτό τον τρόπο ότι όλες οι ενέργειες οποιουδήποτε από αυτούς θα καλυφθεί οικονομικά από οποιονδήποτε άλλον με όλη την περιουσία οποιουδήποτε από αυτούς. Είναι μία σχέση απόλυτης εμπιστοσύνης.

Όμως είναι πραγματικά επικίνδυνο να επεκταθεί σε κάθε νομική οντότητα, διότι εάν αυτό ισχύσει, κανείς δεν θα συμμετέχει σε συλλόγους (ακόμη και στα κοινόχρηστα των πολυκατοικιών θα έχουμε πρόβλημα), εάν δεν υπάρχει κάποιος με μεγαλύτερη περιουσία από αυτόν τον ίδιο. 

Διότι σε κάθε οικονομική ατασθαλία, οποιουδήποτε άλλου μέλους και ιδίως αυτού του προέδρου που εκπροσωπεί νόμιμα το σύλλογο ακόμη και χωρίς τη γνώση των μελών, ακόμη κι εν απουσία του μέλους ή από συμπαιγνία των άλλων, θα μπορεί ο ασφαλιστικός οργανισμός να πάρει το σπίτι οποιουδήποτε μέλους κι άντε να τρέχει μετά αυτός στα δικαστήρια, να αναζητήσει τα χρήματα του μέσα από αυτό το… (ο Θεός να το πει) «δικαστικό σύστημα» που αν έχεις δίκιο βρήκες τον μπελά σου, διότι ακόμη και να δικαιωθείς (εφόσον θα έρθουν όλοι να συνδράμουν) η δίκη θα κρατήσει χρόνια και θα κοστίσει πολύ, με αβέβαιο αποτέλεσμα, ιδίως εάν το ασφαλιστικό ταμείο του έχει πάρει τα χρήματα του.

Θα ήταν διαφορετικό εάν «…ακόμη και απλά μέλη μπορεί να… έχουν ευθύνη…» και να είναι ζήτημα απόδειξης στο δικαστήριο, ή να «…οφείλουν να συνδράμουν… θεωρείται τεκμήριο αθωότητας για τα μέλη που συνδράμουν στις διωκτικές και δικαστικές αρχές για τον εντοπισμό…». 

Διότι σκεφθείτε, κάποιο κάποιο μέλος να θέλει να πληρωθούν οι φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές αλλά να είναι μειοψηφία, ή εάν μία επόμενη Διοίκηση επιθυμεί να βάλει τάξη, αλλά να ευθύνται προσωπικά (από την δική του ιδιωτική κι όχι εταιρικη περιουσία) και εις ολόκληρο; 

Σκεφθείτε εάν θα έπρεπε να αποδίδονταν ευθύνη σε όλους τους Βουλευτές για τα χρέη της Ελλάδας στην περίοδο της θητείας των προηγούμενων.

Αντιλαμβάνεστε, παρότι θα το θέλαμε όλοι, ότι ούτε σε όλα τα μέλη της Κυβέρνησης αδιακρίτως, δεν μπορεί να σταθεί κάτι τέτοιο. Φανταστείτε έναν εύπορο Υπουργό Πολιτισμού μίας επόμενης Κυβέρνησης, που τρέχει για τα Ελγίνεια και δεν έχει καμία συμβολή στην κρίση ή στο μνημόνιο. Πόσοι Έλληνες θα το θεωρούσαν δίκαιο, επειδή είναι πλούσιος κι έχει τα χρήματα του στην Ελλάδα, να του καταλογίσουμε «…προσωπικά και αλληλέγγυα και εις ολόκληρο…», και να ψάχνει μετά να τα βρει από τους προηγούμενους Υπουργούς Οικονομικών, που ίσως την προσωπική τους περιουσία την έβγαλαν στο εξωτερικό; 

Σκεφτείτε ένα σύλλογο λαογραφικό που χρωστάει από πρόστιμα και προσαυξήσεις (πιστέψτε με υπάρχουν και χειρότερες περιπτώσεις, ίσως και χωρίς πραγματική ευθύνη), της περασμένης δεκαετίας. Κάποια μέλη ίσως δεν γνωρίζουν τους υπαίτιους αι τις καταστάσεις. Έρχεται μία νέα διοίκηση για να τον εξυγιάνει και κάνει αγωγές για να αναζητήσει τα χρήματα από τους προκατόχους αλλά έχουν πτωχεύσει πραγματικά ή δόλια (π.χ. έστειλαν τα χρήματα στο εξωτερικό). Τι πρέπει να κάνει η νέα διοίκηση; Να ασχοληθεί με τη λαογραφία ή να κάνει εράνους οικονομικής ενίσχυσης για δικαστικούς αγώνες σε προηγούμενες διοικήσεις και με το δημόσιο;

Το σωστό είναι ο Νόμος να στηρίξει τα μέλη των συλλόγων, να καταγγείλουν και να συνδράμουν για τις ατασθαλίες που έκαναν ή θα κάνουν οι προέδροι και τα νέα μέλη να έχουν ευθύνη μόνο ως συνεργοί, εάν συγκαλύπτουν τις κακές διοικήσεις και δεν συνεργάζονται με τις διωκτικές αρχές.

Σε αντίθετη περίπτωση, που θα περάσει μία τέτοια διάταξη, θα καταστραφεί κάθε πολιτιστική και οικονομική δραστηριότητα. Κανείς δεν θα συμμετέχει σε συλλόγους, κι όσοι συμμετέχουν θα αποχωρήσουν. Δεν ξέρω ίσως να φύγουμε κι από τις πολυκατοικίες...

Εδώ δείτε το άρθρο 29 όπως προτάθηκε http://www.opengov.gr/minfin/?p=4911 

κι εδώ δείτε πως περιγράφει ο Ν.4174/2013 τα νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες https://nomoi.info/%CE%A6%CE%95%CE%9A-%CE%91-170-2013-%CF%83%CE%B5%CE%BB-1.html στις οποίες μπορείτε να φανταστείτε ότι εντάσσονται κι οι πολυκατοικίες (κοινόχρηστα).