Περί Θρησκευτικού ή Πολιτικού Όρκου...

Ακούστηκαν πολλά για πρώτη φορά για τον πολιτικό όρκο. 

Προηγουμένως όμως θα ήθελα να σας διηγηθώ μία ιστορία ως προσωπικό βίωμα. Γνωρίζετε ότι υπηρέτησα στην Καμπούλ ως Διοικητής Υποστήριξης στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Καμπούλ. Ήταν μία θητεία με διεθνή εμπειρία σε ένα δύσκολο περιβάλλον σε στενή συνεργασία με την Αφγανική Αστυνομία όπου είχα την ευκαιρία να συνδεθώ με προσωπική φιλία με τον Αφγανό Διοικητή της, τον Στρατηγό Ασίφ Τζαμπαρκχαήλ, ένα λάτρη των αρχαίων Ελλήνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου (του έδωσα ως δώρο μία προτομή του), του Πλάτωνα, του Σωκράτη, που χάρη στη συνεργασία μας συμβάλαμε και στην καλύτερη ανταπόκριση της Αστυνομιας στο έργο της αλλά και στην εμπιστοσύνη των ΝΑΤΟϊκών συνεδέλφων μας απέναντι στους Αφγανούς, καθώς εύλογα δεν έχουν την ίδια τυποποίηση κι εκπαίδευση έναντι των συμμάχων μας.

Ήταν λοιπόν ένα πρωινό του Αυγούστου του 2010 που έλαβα μία ασυνήθιστη κι επείγουσα ειδοποίηση να πάω εκτάκτως στο πολιτικό τμήμα του αεροδρομίου όπου έδρευε η Αφγανική Αστυνομία, που κανείς στο ΝΑΤΟϊκό τμήμα δεν κατάλαβε να μου πει το λόγο. Παραδόξως δεν προλάβαινα να πάρω μαζί μου διερμηνέα, αλλά λόγω της καλής μου σχέσης με τον Αρχηγό της Αστυνομίας αποφάσισα, κι ίσως να ήταν κι η μόνη φορά, που πήγα εντελώς μόνος μου. Τον βρήκα χαρούμενο στο γραφείο του όπου συνέρρεαν κι άλλοι εκείνη την ώρα. Αγκαλιαστήκαμε κι ανταλλάξαμε εγκάρδιους ασπασμούς, συνήθη χαιρετισμό όλων στο Αφγανιστάν στον οποίο ως Έλληνας είχα αμέσως υιοθετήσει σε αντίθεση με τους ΝΑΤΟϊκούς μου συναδέλφους, κι αφού ανταλλάξαμε τις βασικές φράσεις χαιρετισμού που είχα μάθει στα Αφγανικά, και μη έχοντας κάτι άλλο να κάνω έκατσα κι εγώ στο γραφείο του μαζί με άλλους, μας έφεραν τσάι και περίμενα να καταλάβω τι συνέβαινε, ενώ συνέρρεαν προσκεκλημμένοι. Μετά από πολύ ώρα κι αφού είχε γεμίσει το γραφείο του με πολύ κόσμο, ήρθε ένας αστυνομικός, ανακοίνωσε κάτι που δεν κατάλαβα και σηκωθήκαμε όλοι να πάμε σε κάποιο άλλο μέρος του πολιτικού αεροδρομίου. Εκεί καθίσαμε σε καθίσματα και ήρθε ένας μουσουλμάνος ιερωμένος (δεν γνωρίζω εάν το ιμάμης είναι ο σωστός τύπος) που άρχισε να ψέλνει με παρόμοιο τρόπο, λίγο πολύ, όπως κι εμείς στις εκκλησιαστικές μας τελετές, όπως σε ένα αγιασμό, ένα ευχέλαιο κλπ. Κράτησε πολύ ώρα με αρκετή ευλάβεια από όλους τους παρισταμένους, θα ήταν και κάποιοι δυτικοί παρόντες κυρίως αστυνομικοί της EUROPOL στρατιωτικούς άλλους δεν θυμάμαι στην εκδήλωση. Κάπου κάπου ο Στρατηγός Ασίφ μου έριχνε ένα βλέμα ικανοποίησης που είχα πάει να παραστώ. ίσως και να νόμιζε ότι γνώριζα περί τίνος επρόκειτο, από τον αγγελιοφόρο που μας μετέφερε την πρόσκληση. Κάποια στιγμή τελείωσε η ψαλμωδία, με πολλή ευλάβεια. Σηκώθηκε τότε ο Στρατηγός Ασίφ, πήρε το λόγο κι άρχισε μία ομιλία εξηγώντας κάτι στα Αφγανικά και πάλι, που όλοι πρόσεχαν με προσοχή ίσως και θαυμασμό και μετά κατέβηκε από το βήμα και μας κάλεσε να τον ακολουθήσουμε (η αναλογία της ψαλμωδίας του ιερωμένου και των εξηγήσεων του Στρατηγου ήταν χρονικά τρία προς ένα) και τότε βρεθήκαμε στο διπλανό δωμάτιο όπου ήταν δύο νεαροί έμποροι ναρκωτικών με τα ναρκωτικά μπροστά τους, ξέχασα να αναφέρω ότι είχαμε και πολλούς φωτογράφους στο ακροατήριο οι οποίοι προφανώς καταλάβαιναν περί τίνος επρόκειτο κι άρχισαν τις φωτογραφίες, ενώ όλοι σχεδόν οι προσκεκλημμένοι δεν έχασαν την ευκαιρία να ποζάρουν δίπλα στους συλληφθέντες και τον Στρατηγό... 

Να είμαι ειλικρινής φωτογραφία δεν βγήκα για να σας δείξω, όμως όλο αυτό το σκηνικό και οι ομοιότητες που βλέπω με την παρουσία της Εκκλησίας μας σε όλλες εκφάνσεις της πολιτικής μας ζωής μου υπενθύμησε ότι, ανεξάρτητα πόσο δεν μας αρέσουν οι εξ' ανατολών μετανάστες, είμαστε κι εμείς Ανατολή... 

Τελικά, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, στην ορκομωσία των πολιτικών μας ηγετών, αναρωτιέμαι εάν εκτελούμε τα καθήκοντα μας απέναντι στο Θεό ή απέναντι στους συμπολίτες μας; 

Με άλλα λόγια, εάν ο Τσίπρας παραβεί το καθήκον του ή με άλλα λόγια τις πολιτικές του δεσμεύσεις και δεν υλοποιήσει όσα υποσχέθηκε θα απολογηθεί στη Δευτέρα Παρουσία ή αντίθετα ενώπιον της Βουλής, της Δικαιοσύνης και των πολιτών στις επόμενες εκλογές;  

Ρητορικό το ερώτημα.

Υ.Γ. Δεν γνωρίζω πόσοι ικανοποιούνταν με τη σκέψη ότι ο Αντώνης Σαμαράς που εκλέχθηκε για να αλλάξει τις πολιτικές της Τρόικας και αντίθετα ακολούθησε τα βήματα του ΠΑΣΟΚ, είχε ορκιστεί στο Ευαγγέλιο και τελικώς θα απολογηθεί στο... φοβερό βήμα του Χριστού.