Μακεδονική Γλώσσα και Συνείδηση - Ιστορικές Καταβολές και Συμφωνία των Πρεσπών

Με αφορμή και τη συνέντευξη που έδωσα στον έγκριτο δημοσιογράφο Χρήστο Δημητριάδη στην Πέλλα Τηλεόραση (Pella Tv, 2 Μαρ. 2019) https://www.youtube.com/watch?v=-Q5Iuse6-j4  αναφέρθηκα στη μακεδονική γλώσσα που είναι μία σύγχρονη σλαβική γλώσσα που μιλιέται στη Βόρεια Μακεδονία, και στον μακεδονικό λαό, όπως αναφέρεται στο Σύνταγμα της. 

Μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο, είναι υπεραρκετό για τις απόψεις μου, εδώ απλώς θα αναπαράγω με λόγια και μία μεγαλύτερη ανάλυση ίσως αυτά που αναφέρω στο βίντεο, και επιπλέον θα προσθέσω κάτι που μου διέφυγε στη συνέντευξη, όσον αφορά τη μακεδονική γλώσσα, που είναι και η μόνη μου ουσιώδης κριτική στην ελληνική πλευρά για τη συμφωνία των Πρεσπών (προφανώς δεν γνωρίζω εάν τέθηκε ποτέ και δεν συμφωνήθηκε). Συγκεκριμένα θα προτιμούσα να περιλαμβάνονταν στη συμφωνία, αλλά σε κάθε περίπτωση το αναφέρω για να το κατανοήσουμε και να το γνωρίζουμε ως Έλληνες, διότι είναι η αλήθεια, ότι εμάς, τους Έλληνες και ιδίως τους Μακεδόνες, τιμά ο όρος Μακεδονική γλώσσα για τη σλαβική γλώσσα της Βόρειας Μακεδονίας. Όχι διότι μιλιέται στη Βόρεια Μακεδονία ως πολιτιστική της κληρονομιά, όπως διαφαίνεται στην συμφωνία των Πρεσπών, όπως συμφωνήθηκε, αλλά διότι αυτή η συγκεκριμένη σλαβική γλώσσα, συγκριτικά με όλες τις άλλες σλαβικές γλώσσες του κόσμου, την μιλούσαν οι Σλάβοι, εκ των κατοίκων της Μακεδονίας, στην εποχή των ισαποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου, την οποία γλώσσα αυτή τεκμηρίωσαν, αυτής τη γλώσσα το αλφάβητο δημιούργησαν και σε αυτή τη γλώσσα μετέφρασαν τα Ευαγγέλια. Δεν είμαι ειδικός ιστορικός ή γλωσσολόγος για να σας δώσω αναλυτική τεκμηρίωση για το ιστορικό πλαίσιο και τα λοιπά συναφή με την ιστορία αυτή, όμως ακόμη κι αν σε κάτι κάνω λάθος, πόσοι Έλληνες, Σλάβοι, Αμερικάνοι, Γερμανοί, ή Κινέζοι, και γενικά άνθρωποι πόσοι αυτού του κόσμου που γνωρίζουν τους Κύριλλο και Μεθόδιο, ως δημιουργούς του σλαβικού αλφάβητου, θα ακούσουν αυτή την εκδοχή και θα διαφωνήσουν; ότι δηλαδή οι δύο αυτοί Θεσσαλονικείς, δηλαδή Μακεδόνες οι ίδιοι, γνώριζαν αυτή τη γλώσσα επειδή μιλιούνταν κι αυτή στην περιοχή τους, κι έτσι εργάστηκαν στη Θεσσαλονίκη και την κατέγραψαν πρώτη από όλες τις σλαβικές γλώσσες, δημιούργησαν το αλφάβητο της, μετέφρασαν το ευαγγέλιο σε αυτή τη γλώσσα, ώστε ένεκα αυτής της πραγματικότητας, όπως κάθε προϊόν ή έργο που δημιουργείται στη Μακεδονία, έτσι και η συγκεκριμένη σλαβική γλώσσα εύλογα πρέπει να ονομάζεται Μακεδονική, ανεξάρτητα εάν οι Έλληνες δημιουργοί της, όπως και όλοι οι Μακεδόνες πριν την έλευση των Σλάβων, μιλούσαν ελληνικά. 

Συνεπώς εφόσον όλη η Οικουμένη γνωρίζει, ότι η τυποποίηση της πρώτης σλαβικής γλώσσας έγινε από τους Έλληνες ισαποστόλους Κύριλλο και Μεθόδιο ακριβώς στην Θεσσαλονίκη, συνεπώς η (μεσαιωνική) Μακεδονική είναι η πρώτη γραπτή σλαβική γλώσσα, στην οποία και έγραψαν κι έτσι ως προϊόν της Μακεδονίας είναι σωστό είναι να την ονομάζουμε Μακεδονική, προφανώς στη μεσαιωνική της διάλεκτο (η γλώσσα που μιλιούνταν από τους Σλάβους της Μακεδονίας) όπου γεννήθηκαν οι Κύριλλος και Μεθόδιος. Ακολούθως στη σύγχρονη της εξέλιξη, η Μακεδονική γλώσσα είναι αυτή η σλαβική γλώσσα, που μαζί με τα ελληνικά, τα τουρκικά, τα αρβανίτικα, τα εβραϊκά, τα βλάχικα ομιλούσανε στη Μακεδονία στην Οθωμανική περίοδο και πλέον μιλιέται στη Βόρεια Μακεδονία. Παράλληλα, για τη Μακεδονία, δεν έχω καμία δυσκολία να δεχθώ ότι την ομιλούν ως δίγλωσσοι πλέον κάποιοι Έλληνες και στην Μακεδονία, και συγκεκριμένα στην Φλώρινα και στην Έδεσσα (όταν αναφερόμαστε στη Μακεδονία δεν χρειάζεται να βάζουμε επιθετικό προσδιορισμό "ελληνική", μόνο για τη Βόρεια Μακεδονία έχει νόημα να προηγείται το Βόρεια). 

Συνεπώς, από αυτή την οπτική, τα προβλεπόμενα στη συμφωνία των Πρεσπών, προβλέπει ότι η μακεδονική γλώσσα δεν έχει καμία σχέση πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας και των κατοίκων της περιοχής στην αρχαιότητα, μπορεί να εξασφαλίζουν ότι η σλαβική γλώσσα της Βόρειας Μακεδονίας καμία σχέση δεν έχει με τους αρχαίους Μακεδόνες που μιλούσαν Ελληνικά (μάλιστα Δωρικά Ελληνικά), που σαφέστατα η συμφωνία των Πρεσπών τεκμηριώνει ότι ανήκουν στην ελληνική πολιτιστική κληρονομιά, και είναι κάτι που το έχει προσυπογράψει και το δεύτερο συμβαλλόμενο μέρος (Βόρεια Μακεδονία), όμως προσωπικά θα προτιμούσα ο όρος Μακεδονική γλώσσα να τεκμηριώνονταν στη συμφωνία ότι αποτελεί και αυτός στοιχείο της σύγχρονης πολιτιστικής κληρονομιάς της Μακεδονίας, και εννοώ φυσικά του Βορείου Μέρους της Ελλάδας, κι ας ομιλείται πλέον κυρίως στη Βόρεια Μακεδονία, καθώς στη Θεσσαλονίκη τεκμηριώθηκε και γράφτηκε για πρώτη φορά από τους Θεσσαλονικείς ισαποστόλους Κύριλλο και Μεθόδιο και αποτελεί πνευματικό έργο της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, κι ας είναι γλώσσα σλάβικη που ουδεμία σχέση έχει με την αρχαία μακεδονική διάλεκτο, που είναι δωρική ελληνική. 

Παρόμοια για τους όρους Μακεδόνας και Μακεδονικός, πέραν όσων αναφέρει η συμφωνία και στην περίπτωση αυτή συμφωνώ απολύτως, θα ήθελα να παραθέσω αυτά που ο ίδιος γνωρίζω και κατανοώ για τους κατοίκους της Βόρειας Μακεδονίας, ότι, εάν εξαιρέσουμε την αρχαία ελληνική πολιτιστική κληρονομιά, στοιχείο της οποίας αποτελούν οι αρχαίοι Μακεδόνες, και αυτό πλέον ξεκαθάρισε στη συμφωνία των Πρεσπών, ότι η Βόρεια Μακεδονία και ο λαός της καμία σχέση δεν έχουν με την αρχαία πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας και της Μακεδονίας, στη συνέχεια όμως συνέβησαν πράγματα που ίσως  κι εγώ και πολλοί άλλοι Έλληνες δεν τα γνωρίζουμε και δεν τα διδαχθήκαμε ποτέ, λόγω της Βυζαντινής μας παράδοσης και της Ορθοδοξίας. 

Κανείς για παράδειγμα δεν γνωρίζει να εξηγήσει πως βρεθήκαν μέσα στην Βυζαντινή ακόμη περίοδο να κατοικείται η Μακεδονία, ίσως και όλη η Ελλάδα, ενδεχομένως και κατά πλειοψηφία από άλλους λαούς, πλην Ελλήνων. Αυτό θεωρώ ότι δεν συνέβη αποκλειστικά επί Οθωμανικής περιόδου, και δεν είναι μόνο οι Τούρκοι και οι εξισλαμισθέντες Ορθόδοξοι όλων αυτών των λαών, που ζούσαν στη Μακεδονία στη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου. Όμως πως περιορίστηκαν οι Έλληνες της Μακεδονίας και της υπόλοιπης Ελλάδας, ώστε πλημμύρισε από Αρβανίτες και Σλάβους, όπως προκύπτει από τα γλωσσολογικά στοιχεία των κατοίκων της Ελλάδας κατά την απελευθέρωση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το 1821 και το 1912-13 αντίστοιχα;  

Μία υπόθεση μπορεί να αφορά την τεράστια, σε σχέση με το μέγεθος της Μακεδονίας, διασπορά του ελληνικού πληθυσμού σε όλο τον κόσμο, στις κτήσεις του Αλεξάνδρου και των επιγόνων του, στις εξαντλητικές απώλειες των μεταξύ τους πολέμων, ακολούθως και στους πολέμους με τους Ρωμαίους, ενδεχομένως και την αρπαγή τους ως δούλων μετά την ρωμαϊκή κατάκτηση. Δεν έχω διαβάσει λεπτομερείς αναλύσεις πληθυσμιακές της Μακεδονίας που να εξηγούν εάν και πως η Μακεδονία είχε αδειάσει από Έλληνες, κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο. Αλλά μία θεωρία που κυκλοφορεί, και αρχικά το θεωρούσα ακραίο, αφορούσε τους διωγμούς των ειδωλολατρών Ελλήνων στη Βυζαντινή περίοδο, όσων δηλαδή δεν ασπάστηκαν το Χριστιανισμό, αλλά δεν διδαχθήκαμε ποτέ στα σχολεία μας, ίσως διότι την ευθύνη την έχει η Εκκλησία. Η αίσθηση που έχουμε από το σχολείο είναι ότι εντελώς ομαλά, όλοι οι Έλληνες ασπασθήκαμε τον Χριστιανισμό. Όμως, αντίθετα, γνωρίζουμε για τις βιαιότητες που αφορούσαν τις αιρέσεις μέσα στο Βυζάντιο, κι αυτά ίσως δεν τα γνωρίζουμε στην ολότητα τους. Ας πάρουμε για παράδειγμα την διαμάχη εικονομάχων και εικονολατρών, που φαίνεται να έχει και κάποια σχέση με τους ειδωλολάτρες. Φαίνεται μάλλον πολύ παράδοξο, ότι την εποχή εκείνη, σχεδόν "εν μία νυκτί" και αναίμακτα, κάποιοι σπάσανε τα αγάλματα των Θεών, που κάποιοι ως ειδωλολάτρες προηγουμένως τα πίστευαν και τα προσκυνούσαν, καθώς, τότε, δεν ήταν έργα τέχνης, όπως εμείς σήμερα τα θεωρούμε, αλλά πίστευαν σε αυτά, είχαν ιερείς και ιέρειες κι εγώ δεν μπορώ να δεχθώ ότι όλα αυτά απαγορεύτηκαν και ρημάχτηκαν, χωρίς οι άνθρωποι που πίστευαν σε αυτά (οι αρχαίοι Έλληνες και οι Μακεδόνες ιδιαίτερα) να εναντιωθούν και να πολεμήσουν για αυτά. Οι ελληνικοί και οι ρωμαϊκοί ναοί έγιναν χριστιανικοί, αλλά κανείς δεν φαίνεται να αντέδρασε. Είναι λίγο "μετέωρο". Αλλά όσο να έφτασε όλο αυτό να γίνει εμφύλιος πόλεμος και διωγμός, ώστε να εξαφανίστηκαν οι Έλληνες ειδωλολάτρες, που ίσως να ήταν και η πλειοψηφία, πόσο υπερβολικό μπορεί να είναι; Ή ότι μετά εισέρρευσαν στην Μακεδονία και στην Ελλάδα εντελώς ειρηνικά Σλάβοι και Αρβανίτες... Προφανώς και οι πόλεμοι των Βυζαντινών, "κατανάλωσαν" πολλούς Έλληνες, όμως συν τω χρόνω, σε μία πολυεθνική αυτοκρατορία, όπως ήταν η Ρωμαϊκή ακόμη, πολύ περισσότερο στη Βυζαντινή περίοδο που το κοινό στοιχείο που τους ένωνε όλους ήταν η Χριστιανική θρησκεία, ο στρατός πλέον δεν αποτελούνταν μόνο από Έλληνες, ούτε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ήταν πλέον μόνο Έλληνες. 

Αλλά επειδή έγραψα ότι "εισέρρευσαν... εντελώς ειρηνικά..." θα αναρωτηθεί κανείς για τους πολέμους των Βυζαντινών με τους Βουλγάρους, που έφτασαν μέχρι τη Λαμία και αυτή ήταν και είναι η αντίληψη και των Βουλγάρων για την γλώσσα, αλλά και την καταγωγή των Σλαβομακεδόνων, ότι ήταν Βούλγαροι. Γεγονός είναι ότι για αιώνες το Βουλγάρικο κράτος, που αναγνωρίστηκε και ως αυτοκρατορία σε κάποια περίοδο, ανταγωνίστηκε το Βυζάντιο στα εδάφη της Βαλκανικής και ειδικότερα στη Μακεδονία. Ας θυμηθούμε ότι οι πιο σημαντικές μάχες που δόθηκαν ήταν στο Σπερχειό που ηττήθηκε ο Βυζαντινός στρατός και στο Κλειδί της Ημαθίας όταν ηττήθηκε ο Βουλγάρικος από τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο. Να θυμηθούμε ότι τότε η τιμωρία τους ήταν ότι τους τύφλωσε και τους άφησε ελεύθερους να επιστρέψουν στα σπίτια τους, που σημαίνει ότι τους θεώρησε Βυζαντινούς υπηκόους που στασίασαν εναντίον του Βυζαντινού κράτους και επέστρεψαν στα σπίτια τους (ως Ρωμαίοι πολίτες και Χριστιανοί Ορθόδοξοι). 

    Τα γράφω αυτά για να θυμηθούμε, να συνειδητοποιήσουμε ότι όπως στην ελληνική επανάσταση, το κοινό στοιχείο των επαναστατών δεν ήταν η γλώσσα, αλλά η Χριστιανική θρησκεία, ενώ στη Νότια Ελλάδα, μπορεί να μην το κατανοούμε, ή να το δεχόμαστε ευχάριστα, το μεγαλύτερο μέρος των επαναστατών, ήταν Αρβανίτες. Κι αν δεν ήταν όλοι οι άλλοι Έλληνες που από όλη την Αυτοκρατορία, αλλά και την Ευρώπη, κατέφτασαν στην επαναστατημένη Ελλάδα, και οι φιλέλληνες, που δεν γνώριζαν αρβανίτικα, αλλά Ελληνικά, όπως άλλωστε και οι Αρβανίτες μιλούσαν και τα ελληνικά, κι επειδή και οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες, την Ελλάδα έβλεπαν με συμπάθεια, και Έλληνες θεωρούσαν τους επαναστάτες, κάπως έτσι και στη σύγχρονη (Οθωμανική) Μακεδονία όλες οι γλώσσες μιλιούνταν, και ειδικότερα τα σλάβικα και τα βλάχικα μαζί με τα ελληνικά, καθώς κατά ένα τρόπο, και λόγω της κοινής θρησκείας και λόγω των σχολείων όπου η διδασκόμενη γλώσσα όλων των μορφωμένων Ορθοδόξων Χριστιανών ήταν τα Ελληνικά. Το γνωρίζουμε από τον ίδιο τον Παύλο Μελά και τον Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος ήταν Έλληνας Πρόξενος στο Μοναστήρι, που σε ανύποπτο χρόνο τα μετέφεραν στην Πηνελόπη Δέλτα, ότι αυτοί που πολέμησαν ως Έλληνες τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες στο μακεδονικό αγώνα, μιλούσαν μία γλώσσα, που η ίδια η Πηνελόπη Δέλτα, στα μυστικά του Βάλτου, την αναφέρει ως ως Μακεδονίτικη, αλλά και τη συνείδηση τους ως "Μακεδονική". Αξίζει όμως να παραθέσω εδώ, για να το διαβάσουν όλοι αυτό το απόσπασμα από τα "Μυστικά του Βάλτου", καθώς κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον Πατριωτισμό της Πηνελόπης Δέλτα, που δεν έχασε μόνο τον Παύλο Μελά, τον αδελφό της στη Μακεδονία, αλλά και τον Ίωνα Δραγούμη, με τον οποίο ήταν ερωτευμένη, και κατά 'πως λέγεται σφράγισε και τον πατριωτισμό της αυτοκτονώντας η ίδια όταν έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Προσωπικά δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και την καρδιά μου σε αυτή τη μαρτυρία: 

Συνεπώς τα στοιχεία που έχουμε, είναι ότι στην Οθωμανική Μακεδονία, πριν τους Βαλκανικούς πολέμους, αυτοί που μιλούσαν την μακεδονίτικη γλώσσα και είχαν μακεδονική συνείδηση, ήταν που πολέμησαν τους Βούλγαρους κομιτατζήδες και με το αίμα τους δεν έγινε η Μακεδονία Βουλγάρικη, διότι μπορεί να μιλούσαν σλαβικά, όμως δεν υπέκυψαν στις πιέσεις των Βουλγάρων να υπαχθούν στην Βουλγάρικη εξαρχία και παρέμειναν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Για να γίνει καλύτερα κατανοητό, ο Κωνσταντίνος, με τα πληθυσμιακά δεδομένα της εποχής, θεωρούσε περισσότερο ελληνικό το Μοναστήρι, παρά τη Θεσσαλονίκη, και ήταν με βάση τον πληθυσμό. Βέβαια ήταν και εγγύτερα, και τώρα μπορεί να είμαι Θεσσαλονικιός και να το προτιμώ, όμως αλήθεια, πως θα ήταν τα πράγματα εάν είχαμε ελευθερώσει και μάλιστα αμαχτί το Μοναστήρι; Όμως η Θεσσαλονίκη ήταν στρατηγικός στόχος του Βενιζέλου διότι ήταν προς την Κωνσταντινούπολη, ενώ οι Βούλγαροι ενδιαφέρονταν για τη Θεσσαλονίκη, ίσως και διότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού ήταν σλαβόφωνοι. Αυτό ίσως να μην είναι τόσο σαφές σήμερα, όμως στους Βαλκανικούς πολέμους, οι Βούλγαροι έφτασαν "τρέχοντας" και χωρίς αντίσταση στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης, και στη συνέχεια, το 1913 ακολούθησαν οι μάχες του Λαχανά και του Κιλκίς (1913) κατά των Βουλγάρων, κατά τις οποίες, κάτι που επίσης δεν το διδασκόμαστε στο σχολείο, αλλά το θεωρώ αξιόπιστο (από το γεγονός ότι Ανατολικά του Αξιού ποταμού δεν συναντούμε σήμερα δίγλωσσα - σλαβόφωνα χωριά), είναι ότι στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης και το Κιλκίς ο ελληνικός στρατός προελαύνοντας έκαψε τα χωριά που κατοικούνταν από σλαβόφωνους και στη συνέχεια, το επόμενο έτος (1914) κατοικήθηκαν από Έλληνες και Τούρκους πρόσφυγες από την Βουλγαρία που ακολούθησαν τον Ελληνικό στρατό κατά την αποχώρηση του στα συμφωνηθέντα σύνορα. Οι Τούρκοι πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στο Κιλκίς και στη Θεσσαλονίκη ανταλλάχθηκαν το 1922 με τους Πόντιους που ήρθαμε ως πρόσφυγες από τον Πόντο. 

Συνεπώς για τα τα συμμαζέψουμε, στη Μακεδονία (Μακεδονία μπορεί να μην θεωρούμε τα Σκόπια, όμως το Μοναστήρι είναι Μακεδονία), όταν χωρίσαν τα σύνορα όπου έφτασαν οι στρατοί στους Βαλκανικούς Πολέμους, και χώρισαν οι λαοί μας, στο ελληνικό της τμήμα επήλθαν σαρωτικές αλλαγές στον μακεδονικό πληθυσμό, όπως τον περιέγραψε η Πηνελόπη Δέλτα, διότι έφυγαν όλοι οι μουσουλμάνοι, κι όχι μόνο οι Τούρκοι, αλλά και οι Αλβανοί που υπάρχουν πολλοί στο Μοναστήρι και ήταν γηγενείς, παρόμοια υποθέτω και στη Δυτική Μακεδονία τουλάχιστο. Αντίθετα στη Σερβική Μακεδονία, δηλαδή στα εδάφη που απελευθέρωσε ο σερβικός στρατός και σήμερα είναι η Βόρεια Μακεδονία, το μόνο που άλλαξε ήταν όσοι αισθάνονταν Έλληνες και ήρθαν στην Ελλάδα, ενώ αντίθετα εκεί (στη σημερινή Βόρεια Μακεδονία) πήγαν οι σλαβόφωνοι κάτοικοι της απελευθερωθείσας από τον Ελληνικό στρατό Μακεδονίας, που αισθάνονταν Μακεδόνες (αναφέρω την περιγραφή της Πηνελόπης Δέλτα) διότι όσοι αισθάνονταν Βούλγαροι κατευθύνθηκαν στη Βουλγαρία. Άλλωστε προσωπικά μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και σε όλη μου την εφηβεία, στις ακτές της Κατερίνης που ερχόταν οι Γιουγκοσλάβοι για διακοπές, "Σλαβομακεδόνες" τους λέγαμε.  

Προσωπικά, και πολύ πρόσφατα ακόμη, μιλούσα στις διακοπές με ένα ζευγάρι Ελλήνων δασκάλων που καταγόταν από σλαβόφωνο χωριό, και μου διηγήθηκε ο άνδρας τα παιδιά του χρόνια, ότι δεν ήξερε να μιλάει Ελληνικά, κι ότι ερχόταν στο σχολείο τους η Ελληνίδα δασκάλα και δεν καταλάβαιναν τίποτα, και δεν τους άρεσε να πηγαίνουν στο σχολείο. Ότι στα πρώτα χρόνια τότε, να θυμηθούμε ότι την απελευθέρωση και την ανταλλαγή των πληθυσμών με την Τουρκία, την διαδέχθηκε ο Β΄ΠΠ και ο εμφύλιος, υπήρχε απαγόρευση ομιλίας στα σλάβικα, κι αν ξεχνούσαν και τα μιλούσαν, καλούσαν τους γονείς στο σχολείο και γίνονταν και άλλα πράγματα που δεν είναι της παρούσας, αν αναλογιστούμε ότι οι δάσκαλοι και οι χωροφύλακες ήταν Πελοποννήσιοι και Κρητικοί, που ούτε νοιάζονταν, ούτε είχαν και την παιδεία να κατανοήσουν τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες της Μακεδονίας. Το κύριο που ενδιέφερε το τότε Ελληνικό κράτος ήταν η εδραίωση της κυριαρχίας του στις νέες επαρχίες και όχι ασήμαντο, εάν λάβουμε υπόψη ότι ο Β΄ΠΠ χαρακτηρίζεται και από την τριχοτόμηση της Βόρειας Ελλάδας μεταξύ Ιταλίας, Γερμανίας και Βουλγαρίας. Να κλείσω τη σύντομη αυτή ιστορική αναφορά, επισημαίνοντας ότι στον Εμφύλιο εκδιώχθηκαν οι κομμουνιστές και με την εθνική συμφιλίωση επέστρεψαν, όμως μόνο όσοι ήταν Έλληνες στο γένος, το οποίο μεταφράζεται ότι δεν επιστρέψαν σλαβόφωνοι πολίτες της Μακεδονίας, που είχαν σπίτια και περιουσίες στη Μακεδονία, και τις έχασαν. Όλοι αυτοί που έζησαν ως πρόσφυγες στη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία, αποτελούν μία πληθυσμιακή ομάδα που έχουν "πληγές" από την ιστορική αυτή εξέλιξη, καθώς αδίκως στερήθηκαν την περιουσία τους καθώς δεν έφυγαν οικειοθελώς υπό τους όρους της συνθήκης του Νεϊγί, αλλά εκδιώχθηκαν στα πλαίσια του εμφυλίου, που εξ' ορισμού είναι πόλεμος μεταξύ ομόφυλων, δηλαδή Ελλήνων κι έγινε για πολιτικούς λόγους, οι οποίοι εξέλειψαν.    

Δηλαδή αυτός ο λαός που στο Σύνταγμα της Βόρειας Μακεδονίας αναφέρεται ως "μακεδονικός" λαός, και στη συμφωνία των Πρεσπών διευκρινίζεται και συμφωνήθηκε και από την κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας με ΥΠΕΞ τον Ντιμιτρώφ, ότι καμία σχέση δεν έχει με τους αρχαίους Μακεδόνες και την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά τους, είναι ένας λαός που κατά την Πηνελόπη Δέλτα αισθανόταν Μακεδόνες και πολέμησαν τους Βούλγαρους, και δεν έγινε Βουλγάρικη όλη η Μακεδονία, ανεξαρτήτως εάν οι πολιτικοστρατιωτικές συγκυρίες δεν ευοδώθηκαν ώστε να τους απελευθερώσει ο ελληνικός στρατός, αλλά ο Σερβικός, κι ότι κάποιοι από αυτούς βρέθηκαν στη δίνη του Β΄ΠΠ και εκδιώχθηκαν ως Κομμουνιστές, ενώ πολέμησαν τους Γερμανούς, και δεν επέστρεψαν στην Ελλάδα, παρότι είναι ο ίδιος λαός με τους άλλους σλαβόφωνους Έλληνες, που στην Ελλάδα, μπορεί και να συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς (δεν είχαν ενταχθεί στον Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό που πολέμησε τους Γερμανούς). Στη Φλώρινα και στην Έδεσσα θα ακούσει κανείς πολλές ιστορίες και αδελφών που χωρίστηκαν μεταξύ τους, και που οι σύζυγοι τους (όχι μόνο Κρητικοί και Πελοποννήσιοι, αλλά και άλλοι "εθνικόφρονες" σλαβόφωνοι) δεν ήθελαν ούτε να επικοινωνήσουν με αλληλογραφία, είτε απλώς προκειμένου να κρατήσουν την κοινή πατρική τους περιουσία οι ίδιοι, είτε από φόβο αντιποίνων των εθνικού κράτους.   

Συνεπώς, όσον αφορά τους σημερινούς κατοίκους της Βόρειας Μακεδονίας, αναφέρομαι κυρίως σε αυτούς τους Μακεδόνες / Πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας, που συμφώνησαν μαζί μας, με την Ελλάδα, διότι υπάρχουν και οι πιο ακραίοι, του VMRO (κάποιοι είναι και οι πρόσφυγες, που έχουν περιουσιακούς λόγους και συμφέροντα εναντίον της συμφωνίας, που λήγει και το θέμα του αλυτρωτισμού και διεκδικήσεων περιουσιακών), που δεν συμφώνησαν, όπως άλλωστε και στην Ελλάδα οι ακραίοι δεν συμφώνησαν. Αλλά έτσι συμβαίνει πάντα, οι ακραίοι δεν συμφωνούν και είναι αυτοί που οδηγούν τα πράγματα στα άκρα και στους πολέμους, χάνοντας και αυτά που είχαν. Διότι, εάν τα έχουμε ξεκάθαρα αυτά τα θεωρητικά - ιστορικά, που εξήγησα παραπάνω και τα οποία εξασφαλίζονται στη συμφωνία των Πρεσπών και μας καλύπτουν όσον αφορά τον πολιτισμό και την ιστορική καταγωγή των αρχαίων Μακεδόνων, αλλά και από νέους αλυτρωτισμούς, το μόνο που προσωπικά θεωρώ σημαντικό είναι τα ζητήματα ασφάλειας, έναντι της Τουρκίας, που θεωρώ συμφέρον να έχουμε σχέσεις καλύτερες εμείς, από ότι έχουν οι Τούρκοι μαζί τους, ώστε να μην μπορούν να τους χρησιμοποιήσουν εναντίον μας.  

Όποιος Έλληνας, και ιδιαίτερα οι Πόντιοι και Θρακιώτες πρόσφυγες που ήρθαμε μετέπειτα στον τόπο αυτό, δεν το δεχόμαστε και δεν το σεβόμαστε, σημαίνει ότι δεν σεβόμαστε την ίδια την Ελληνική ιστορία αυτού του τόπου που μας υποδέχθηκε, τον Παύλο Μελά, τον Ιώνα Δραγούμη και την Πηνελόπη Δέλτα.  

Επειδή προφανώς ακούω και τις ενστάσεις των Ελλήνων για τους εθνικιστές του VMRO που λογικά δεν ήθελαν αυτή τη συμφωνία, προσωπικά βλέπω δύο παρόμοιες συνθέσεις του πληθυσμού και στην Ελλάδα και στη Βόρεια Μακεδονία, καθώς πέραν από την ιστορική αλήθεια, υπάρχουν οι πολιτικές αντιλήψεις και σκοπιμότητες. Τη συμφωνία την έκαναν οι αριστεροί των δύο χωρών, και εναντίον της συμφωνίας είναι οι ακροδεξιοί των δύο χωρών. Αυτό για εμένα έχει το συμβολισμό του. Την συμφωνία στηρίζουμε όσοι σεβόμαστε τον άλλον, και προσπαθούμε να κατανοήσουμε την ιστορία του, τις ευαισθησίες του, τον αγώνα του και έχουμε ανοχή και θέλουμε τη συνεργασία των λαών, θέλουμε όλοι να είμαστε κερδισμένοι από αυτή την λύση. Αντίθετα, κατά της συμφωνίας, εάν υπάρχει οικογενειακή παράδοση, είναι όσοι απόγονοι ακροδεξιών φασιστών στον Β΄ΠΠ συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, νοιάζονται για το τομάρι τους και θεωρούν πατριωτικό να τα παίρνουν όλα για τον εαυτό τους: "ο νικητής τα παίρνει όλα" και δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι όταν έχουμε παντού γύρω μας εχθρούς, μπορεί αυτοί οι εχθροί να συνασπιστούν εναντίον μας.         

Κατά συνέπεια θα κλείσω με κάτι φαινομενικά άσχετο, όμως συνδέεται με το μεγαλείο των προγόνων μας, του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, που δεν κατέκτησαν όλο τον τότε σύγχρονο κόσμο αποκλειστικά με τους Μακεδόνες στρατιώτες, ούτε μόνο με Έλληνες, αλλά στο στρατό τους ένταξαν και όλους τους γείτονες και όλους όσους στην πορεία τους καταλάμβαναν, ώστε μου φαίνεται τόσο γελοία ηλίθιο που ενώ ένας είναι ο πραγματικός μας εχθρός, με την έννοια της στρατιωτικής ικανότητας να μας πλήξει σε ένα πόλεμο, κι αντί να κλείνουμε συμφωνίες που να σέβονται τους γείτονες μας, να τις τιμούν και να μας τιμούν ως φίλους, όπως έκανε ο Κοτζιάς και με τη Βόρεια Μακεδονία, αλλά και με την Αλβανία (ΑΟΖ), και με τη Βουλγαρία καλές σχέσεις έκανε, και με την Τουρκία στη δική του θητεία έχουμε για πρώτη φορά τον Ερντογάν να έρχεται και να συμφωνεί σε όλα (για μουσουλμανική μειονότητα κλπ), που όταν επέστρεψε στην Τουρκία βρήκε τον μπελά του από την κριτική που δέχθηκε. Κι αυτό είναι το πιο έξυπνο από πλευράς εξωτερικής πολιτικής, ότι κλείνουμε τις εκκρεμότητες, αντί να τις αφήνουμε να χρονίζουν και να έχουμε την Τουρκία να προσεταιρίζεται τους γείτονες μας και να τους στρέφει εναντίον μας.  

Είναι προφανές, ότι εάν ούτε εμείς τα κατανοούμε αυτά και συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι απλώς ενδώσαμε και τους αναγνωρίσαμε ως Μακεδόνες, "νέτα σκέτα" χωρίς τις συγκεκριμένες ουσιώδεις μνείες που η συμφωνία των Πρεσπών ρητά και αδιαμφισβήτητα προβλέπει, δηλαδή ότι η συμφωνηθείσα "μακεδονική" γλώσσα είναι η σύγχρονη σλαβική (που προσωπικά προσθέτω και ως προϊόν της διανόησης των Ελλήνων της Μακεδονίας, από τους ισαποστόλους Κύριλλο και Μεθόδιο) και ομοίως ότι και ο μακεδονικός λαός είναι ένας σύγχρονος λαός με την δική του πολιτιστική κληρονομιά, που καμία σχέση δεν έχουν με τους αρχαίους Μακεδόνες που ανήκουν στην ελληνική πολιτιστική κληρονομιά, ώστε να τις εξηγούμε παραπέμποντας στα σημεία της συμφωνίας που είναι κατατεθειμένη στον ΟΗΕ και στα Αγγλικά, τότε, εάν ούτε εμείς οι Έλληνες δεν τα κατανοούμε αυτά και κολλάμε σε εθνικιστικούς παροξυσμούς, τότε εμείς θα είμαστε που θα ευθυνόμαστε εάν συνεχιστεί η σύγχυση περί του ονόματος, ενώ τα πράγματα είναι τόσο "τετράγωνα" και με σαφήνεια ορισμένα στη συμφωνία των Πρεσπών, που μόνο κομματικά εγκάθετος, ή κυριολεκτικά ηλίθιος δεν μπορεί να τα καταλάβει. Εκτός φυσικά εάν είναι φασίστας στην ιδεολογία και δεν θέλει ποτέ να συζητήσει και να συνεργαστεί για το κοινό όφελος, αλλά τα θέλει όλα δικά του και αδιάλλακτα. 

Προσωπικά έτσι αντιλαμβάνομαι τα πράγματα και στηρίζω τη συμφωνία των Πρεσπών, για τον πρόσθετο λόγο, όπως εξήγησα, καθώς ως προσφυγικής καταγωγής και από τους δύο γονείς μου, και ως έντιμος θέλω να πιστεύω άνθρωπος, δεν μπορώ να διεκδικώ να αισθάνομαι περισσότερο Μακεδόνας, ως κάτοικος της Μακεδονίας εγώ και η οικογένεια μου μόλις για ένα αιώνα, και χωρίς να έχουμε χύσει το αίμα μας για να παραμείνει η Μακεδονία ελληνική, να αμφισβητήσω το δικαίωμα όσων οι δικοί τους πρόγονοι έζησαν για αιώνες στη Μακεδονία, μετέφεραν στη σύγχρονη εποχή τις παραδόσεις των αρχαίων Μακεδόνων, όσων Ελλήνων δηλαδή διασώθηκαν από το μύλο της ιστορίας, διωγμούς και πολέμους, και μαζί με αυτούς έχυσαν και το αίμα τους για να αποτρέψουν τον Βουλγάρικο εθνικισμό στη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα.