Τα Συμπεράσματα μου από την Προεκλογική Περίοδο

Γνωρίζω ότι αυτά που θα σας γράψω ίσως τελικώς δυσαρεστήσουν το 97% των φίλων μου, όμως θεωρώ ότι για παρόμοιους λόγους όλοι σας θα συμφωνήσετε τουλάχιστο με το 70% των θέσεων μου, αφορμής δοθείσης από τις δημοσκοπήσεις (βρήκα προ ημερών μία τέτοια στο διαδίκτυο και την παραθέτω ενδεικτικά) που τα τελευταία χρόνια μάλλον χρησιμοποιούνται για να μας κατευθύνουν, παρά για να αποτυπώσουν την εικόνα του εκλογικού σώματος.

Θα πάρω λοιπόν τις επιλογές που έχουμε, τα πιο συζητήσιμα κόμματα με τη σειρά, και θα κάνω μία ανασκόπηση, τι θεωρώ ότι εκφράζει το καθένα, για να σας εξηγήσω ποιο είναι κατ’ εμένα το διακύβευμα με βάση το οποίο προσωπικά σκέφτομαι να επιλέξω την ψήφο μου, διότι τα κόμματα δεν είναι τα ίδια μεταξύ τους.  
Είναι σημαντικό θεωρώ να διδασκόμαστε από τα λάθη μας και να μην είμαστε οπαδοί κι εξαρτημένοι από προσωπικές φιλίες και συγγένειες, όταν κρίνεται το συλλογικό συμφέρον και πρέπει να αποφασίσουμε πολιτικά, δηλαδή για το τι πρέπει να επιδιώξει ο αντιπρόσωπος μας την επόμενη ημέρα. Σημαντικό επίσης είναι να θυμόμαστε πηγαίνοντας στην κάλπη ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα μας, δεν ψηφίζουμε Κυβέρνηση. Ως λαός εκλέγουμε Βουλή κι αναθέτουμε με τυφλή εμπιστοσύνη στους αντιπροσώπους μας (άρθρο 60§1: «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφο κατά συνείδηση») να αποφασίσουν Κυβέρνηση, να εγκρίνουν το πρόγραμμα της και να επιβλέπουν την υλοποίηση του ή να αντιπολιτεύονται αναλόγως της θέσης τους. Αυτούς εκλέγουμε, με τρόπο που να μας εκφράζουν μέσα στη Βουλή, διότι σύμφωνα με το Σύνταγμα μας πάντοτε (άρθρο 1: "…Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία"), πουθενά δεν αποφασίζουμε οι πολίτες άμεσα με εκλογές, ποιον θέλουμε να μας κυβερνήσει, παρά μόνο εκλέγουμε κι αναθέτουμε στους Βουλευτές να το κάνουν με βάση τις δικές τους αντιλήψεις. Εμείς με μία ψήφο που από τη στιγμή που θα την ρίξουμε δεν μπορούμε να την πάρουμε πίσω για τα επόμενα 4 χρόνια ή μέχρι οι ίδιοι οι Βουλευτές, εμμέσως, να ξαναέρθουν να μας ρωτήσουν με νέες εκλογές.
Προχωράω λοιπόν στην παρουσίαση των κομμάτων και τι εκφράζουν κατά την άποψη μου, τι πρόκειται να κάνουν εφόσον θα εκλέξουν βουλευτές στην επόμενη Βουλή. Θα αναφερθώ σε όλα τα κόμματα που φαίνονται να έχουν πιθανότητες να εκλέξουν βουλευτές.

Θα ξεκινήσω με το πιο απλό, το κόμμα της Χρυσής Αυγής που εκλέγεται πλέον με βεβαιότητα. Θα πρέπει να αναγνωρίζουμε ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, με αυτές τις φασιστικές αντιλήψεις, υπάρχουν διότι είναι μία συγκεκριμένη κατηγορία συμπατριωτών μας, που για οποιοδήποτε λόγο συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς Ναζί κατακτητές, είτε υιοθετώντας τις επεκτατικές τους θέσεις θεωρώντας τις επωφελείς για την Ελλάδα εάν η Γερμανία επικρατούσε, είτε επειδή λόγω προσωπικού συμφέροντος θέλησαν να καιροσκοπήσουν και να επωφεληθούν οικονομικά αδιαφορώντας για τα θύματα, για τις ανθρώπινες αξίες και τα εγκλήματα (λόγος που είναι και ναζί) κατά αθώων θυμάτων (είτε λόγω φυλής είτε λόγω ατυχίας) ή αντιστεκόμενων πατριωτών. Το απέδειξε χαρακτηριστικά ο Νίκος Χατζηνικοάλου με το βίντεο του Μιχαλολιάκου να το παραδέχεται. Δεν θα μπω στον νομικό χαρακτηρισμό του κόμματος ως εγκληματικού, εφόσον ο Άρειος Πάγος το αποδέχεται είναι ένα νόμιμο κόμμα, αυτό που θα επισημάνω προς όσους δεν εμπνέονται από τέτοιες απάνθρωπες θέσεις, παρελθόν κι εν πολλοίς παρόν, ότι με την ψήφο τους τις υιοθετούν (μαζί με όσα θετικά βρίσκουν στις εξαγγελίες τους μοιράζοντας εύκολα υποσχέσεις μιας και δεν θα κυβερνήσουν, όμως το εγκληματικό ιδεολογικό στίγμα υπάρχει και δεν μπορεί να αλλάξει με αποκηρύξεις που δεν έχουν γίνει) διότι αυτές οι αντιλήψεις τους εμπνέουν. Είναι μία πραγματικότητα και η ύπαρξη τους, αλλά κι η ανοχή όσων Ελλήνων ψηφίσουμε (το γράφω στον δεύτερο πληθυντικό διότι οι εκλογές είναι συλλογική μας ευθύνη κι απόφαση) Χρυσή Αυγή, είναι ανοχή σε αυτές τις εγκληματικές ιδέες. Όποιος διαφωνούσε με αυτές, θα κρατούσε όλα τα άλλα τα καλά και θα έκανε άλλο κόμμα χωρίς αυτές τις εγκληματικές θέσεις, όπως λ.χ. έκαναν οι Αξιωματικοί που ίδρυσαν την Πατριωτική Ένωση ΕΛ.ΛΑ.Σ. στη συνέντευξη των οποίων μπορείτε να ακούσετε θέσεις με εθνική χροιά, χωρίς απάνθρωπα κι εγκληματικά μηνύματα
http://webtv.ert.gr/ekloges-sep-2015/16sep2015-diakanaliki-sinentefxi-tipou-tou-kommatos-patriotiki-enosi-el-la-s/

Ας πάμε στο επόμενο πιο εύκολο, τη Νέα Δημοκρατία που έχω προσωπική άποψη και αδιασάλευτη πεποίθηση ειδικά για τον Μεϊμαράκη, τον τόσο «νηφάλιο» κι υπεράνω πάντων προσωρινό Αρχηγό τους (κι εννοώ την υπόθεση της κομματοκρατίας μέσα στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, που δεν επέλεξε την αξιοκρατία και την διαφάνεια, ακόμη κι όταν κατήγγειλα την κακοδιοίκηση σε συγκεκριμένη περίπτωση που Αξιωματικός που υπηρετούσε στο Γραφείο Μεταθέσεων, με πολύ χαμηλότερα προσόντα «αυτομετατέθηκε» στη Γερμανία). Η Νέα Δημοκρατία, είναι ένας παλαιοκομματικός μηχανισμός εγκατεστημένος στον πυρήνα της κοινωνίας μας στη βάση τοπικών συμφερόντων κι εξυπηρετήσεων, οικογενειοκρατίας, κομματικής εκμετάλλευσης του κράτους και των ωφελειών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ήταν μία χρυσή ευκαιρία και για το κόμμα τους να εκμεταλλευτούν ακόμη περισσότερα, χωρίς όραμα, χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον για μία άλλη Ελλάδα, ιδίως όταν οι ίδιοι άνθρωποι ή οι ίδιες οικογένειες συνεχίζουν, χωρίς ίχνος ντροπής να παραλλάσσονται ως χαμαιλέοντες για να μας εξαπατήσουν και πάλι. Κι εννοώ να μας εξαπατήσουν, όσους αναζητούμε καλόπιστα μία λύση και αναρωτιόμαστε μήπως άλλαξε κάτι στη Νέα Δημοκρατία, διότι υπάρχουν κι οι άλλοι, ο σκληρός πυρήνας της, που έχει αυτούς τους δεσμούς συμφέροντος που περιέγραψα. Διότι, αν θέλουμε να θυμηθούμε και το μνημόνιο, πως ανέβηκε η ΝΔ στην εξουσία, με τον Σαμαρά ρίχνοντας τον Παπανδρέου με ένα καθαρά εμπρηστικό κι αντιμνημονιακό λόγο και πόσο γρήγορα κι άνετα έκαναν την κωλοτούμπα, θεωρώ ότι αποδεικνύει τους ισχυρισμούς μου, ότι χρησιμοποιούν πρόσχημα την Ευρώπη, μοναδικός τους σκοπός, μοναδική αντίληψη πολιτικής, είναι να νέμονται την εξουσία και να εξυπηρετούν δικούς και φίλους κι όσους δέχονται να τους υπηρετούν. Πρακτικά είναι η ίδια δεξιά αντίληψη με τη Χρυσή Αυγή (δηλαδή η δική μας βόλεψη αδιαφορώντας για τους άλλους), με μόνη διαφορά ότι ουσιαστικά φρενάρουν και δεν ανέχονται τις ακραίες εγκληματικές ως απάνθρωπες επιλογές της Χρυσής Αυγής.  Συνεπώς όσον αφορά τη Νέα Δημοκρατία, εάν δεν ανήκετε στα συμφέροντα αυτά, θεωρώ ότι είναι εντελώς επιπόλαιο να παραπλανηθείτε και να ψηφίσετε Νέα Δημοκρατία. Οι άλλοι, όπως και της Χρυσής Αυγής, αυτές είναι οι οικογενειακές σας παραδόσεις, έτσι αντιλαμβάνεστε στην πολιτική, δηλαδή εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων, οικογενειοκρατία και το κράτος τρόπαιο, δεν σκοπεύω κι ούτε μπορώ να σας πείσω σήμερα για κάτι άλλο (κι άλλωστε δεν νομίζω ότι κάποιος νεοδημοκράτης με διαβάζει).

Το ΠΑΣΟΚ τώρα, είναι αναμφίβολα το κόμμα που ξεκίνησε μία αλλαγή από το καθεστώς της δεξιάς, όμως κατέληξε σε μεγάλο βαθμό να αφομοιωθεί από αυτήν. Ήταν το ΠΑΣΟΚ που γνωρίζω ότι εκδημοκράτισε στην ηγεσία τουλάχιστο τις ΕΔ αλλά και την ΕΛΑΣ με την εισαγωγή των Αξιωματικών μέσω των Πανελληνίων εξετάσεων, θέσπισε το ΑΣΕΠ, αλλά και όλη η ευημερία που ζούμε, εάν δεν ήταν τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα προγράμματα που ίσως χωρίς αυτά να είχαμε ζήσει από το 1982 τη σημερινή αφαίμαξη μας από την πλούσια Ευρώπη. Τα ΜΟΠ δεν υπήρχαν στη συμφωνία ένταξης της Ελλάδας σστην τότε ΕΟΚ. Όπως το ΠΑΣΟΚ πέτυχε την μεγαλύτερη σύγκλιση επί Σημίτη (ακόμη κι όσο παραποιημένα κι αν ήταν τα στοιχεία, ήταν η μεγαλύτερη σύγκλιση) και το 2004 ήταν η κορύφωση του μεγαλείου της Ελλάδας με διεθνές κύρος να έχουμε πετύχει, επί ΓΑΠ ΥΠΕΞ, την Ελλάδα να εκλέγεται μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Από αυτή την ακμή η ΝΔ μας ανέκοψε όπως πάντα εξαπατώντας ότι ήθελε διαφάνεια και κάθαρση, ενώ τα ίδια και χειρότερα ξεκίνησε να κάνει, ώστε εξανέμισε τα οφέλη μίας δεκαετίας σ 3 χρόνια, μέχρι που ο Κώστας Καραμανλής (ο μεσαίος διότι χθες είδα κι άλλον Κωστάκη Καραμανλή πιο junior υποψήφιο) αναγκάστηκε να δραπετεύσει. Δεν παραβλέπω τη διαφθορά του ΠΑΣΟΚ, από την οποία ίσως κι εγώ να ήμουν θύμα, όταν «ασχετος» με το πολιτικό γίγνεσθαι εισηγήθηκα (επί Τσοχατζόπουλου) νέα συστήματα προμηθειών, αυτά που διδάχθηκα στο μεταπτυχιακό μου στην Αγγλία και τιμωρήθηκα για κρίσεις και αιχμές και μετατέθηκα δυσμενώς, λόγος για τον οποίο ξεκίνησα γράφοντας «…όμως κατέληξε σε μεγάλο βαθμό να αφομοιωθεί από αυτήν». Θα ήταν βέβαια άδικο να παραβλέψουμε, μιας κι είναι επίκαιρο, την συνεπή στάση του στα μνημόνια. Το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε κωλοτούμπες, όπως η ΝΔ του Σαμαρά κι αισχάτως ο ΣΥΡΖΙΑ του Τσίπρα, αλλά από την αρχή θεώρησε αυτή τη λύση συμφέρουσα, κι αν είμαστε ειλικρινείς με την ύστερη μας γνώση, το μνημόνιο του Παπανδρέου θα μπορούσε επιτυχέστατα να εφαρμοστεί χωρίς αντιδράσεις  και να ήμασταν πλέον στις πρωτοπόρες Ευρωπαϊκές χώρες. Όμως είναι πλέον σαφές, ότι το μετά Παπανδρέου ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου που πανηγυρίζει για το κούρεμα του χρέους που διέλυσε τα ασφαλιστικά ταμεία κι έφερε υπερκέρδη στο Ευρωσύστημα και στους τράπεζες,  που επίσης γνωρίζω προσωπικά για τον Βενιζέλο ότι μόνο στα λόγια ενδιαφέρθηκε για την αξιοκρατία  (διαδέχθηκε τον Μεϊμαράκη στο ΥΕΘΑ), ή την φώφη Γεννηματά που πολύ λίγο μοιάζει με την διορατικότητα και την καινοτομία του πατέρα της (επίσης προσωπική γνώση όταν το 2003 της έστειλα πρόταση για το μεταναστευτικό ως υπερνομάρχης Αττικής, μου απάντησε αναρμόδια) τώρα ισχυρίζεται ότι εάν είναι στην κυβέρνηση δεν θα παρακολουθούν τους μετανάστες να έρχονται αλλά θα προνοούν…  Έτσι, παρά την εκτίμηση μου στο ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος, θεωρώ ότι πλέον ότι είναι το κατάλοιπο ενός ίσως ηπιότερου κομματικού κράτους, που πολλά μπορεί να προσφέρει ως Μουσείο ενός πολύ παραγωγικού παρελθόντος για το οποίο ο ιστορικός του μέλλοντος  θεωρώ ότι θα αξιολογήσει  πολύ θετικά για την ευημερία της Ελλάδας.

Περνώντας στο Ποτάμι, έχοντας απορρίψει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, θεωρώ ότι είναι η καλύτερη επιλογή όσων θεωρούν ότι πρέπει να εφαρμοστεί σωστά και χωρίς κομματισμό το μνημόνιο με συνέπεια κι ευθύνη. Ακόμη κι αναγνωρίσω ότι έχει σχέση με επιχειρηματικά συμφέροντα, έτσι λειτουργεί η Ευρώπη, η Γερμανία, τα Ηνωμένο Βασίλειο κλπ με την εύρυθμη συναρμογή κράτους και οικονομικών συμφερόντων, ώστε να υπάρχει ανάπτυξη με σχέδιο κι αποτέλεσμα. Παρακολούθησα εκ του μακρόθεν την εξέλιξη του Ποταμιού, την επιλογή των στελεχών του με μία ανοικτή διαδικασία, και την επιτυχή θεωρώ ανάδειξη αξιόλογων Βουλευτών που τίμησαν με την υπεύθυνη στάση τους τα έδρανα της Βουλής.  Ανάμεσα στα στελέχη του Ποταμιού άλλωστε βρέθηκε από την αρχή η "Ευρώπη - Οικολογία", η πρώτη ομάδα αξιόλογων θεωρώ μελών των Οικολόγων Πράσινων που αποχώρησε μέσα στην κρίση, που δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω ιδιαίτερα γιατί αποχώρησαν το 2013.  Το Ποτάμι θεωρώ ότι έχει διαμορφώσει ρεαλιστικό πρόγραμμα για μία Ευρωπαϊκή Ελλάδα κι έχει τα στελέχη να είναι συνεπής σε αυτό. Θεωρώ ότι όσοι έχουν παρακολουθήσει τις θέσεις του στη Βουλή είναι κάτι το εμφανές. Όταν βλέπω το Ποτάμι με 3% αντιλαμβάνομαι ότι ίσως το 97% των αναγνωστών να εκπλήσσεται από την άποψη μου αυτή, όμως εάν θέλει κανείς μνημόνιο κι επιτυχή πορεία με σωστή υλοποίηση, το Ποτάμι είναι το μόνο κόμμα που από την αρχή είχε συνεπή στάση σε αυτό και δεν έχει κανένα πρόσωπο του κακού παρελθόντος. Τα χαμηλά του ποσοστά είναι απόδειξη ότι δεν εδράζει την επιρροή του σε οικογενειοκρατία, κλίκες, μικροσυμφέροντα και παλαιοκομματισμό, κι όσοι πολίτες ψηφίσουν ειδικά την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όταν θα αποτυγχάνουμε «ομόθυμα» και στο νέο πρόγραμμα θα έχουν την ευθύνη, ότι επέλεξαν με ιδιοτελή συμφέροντα, τον «μπάρμπα» τους κι όχι έναν βουλευτή με πραγματικές Ευρωπαϊκές αρχές, που πιστεύει σε αυτό που λέει και δεν το εξαρτά σε προσωπικές εξυπηρετήσεις .

Ο Λεβέντης κι η Ένωση Κεντρώων (όχι Ένωση Κέντρου) είναι ο αντίποδας του Ποταμιού. Ένα προσωποπαγές αρχηγικό κόμμα, οι υποψήφιοι του οποίου, μετριοπαθείς άνθρωποι που αντιλαμβάνομαι ότι προσέτρεξαν στον Λεβέντη, λόγω της ώθησης που του έδωσαν τα κανάλια και της προοπτικής εκλογής, που επιλέχθηκαν θεωρώ καθαρά αρχηγοκεντρικά. Ο Λεβέντης γνωρίζω ότι από πέρυσι το είχε προτείνει στους Πειρατές, τι ασχολείστε με την απλή αναλογική, ελάτε μαζί μου, γεμίστε τα ψηφοδέλτια μου  να σας εκλέξω. Είναι ένα προσωποπαγές κόμμα, συνονθύλευμα θεωρώ,  που εφόσον εκλέξει θα τραβήξει τους βουλευτές τους ως λαγούς από το καπέλο και μακάρι η διαίσθηση του Λεβέντη να είναι καλή και να έχει επιλέξει αξιόλογους ανθρώπους στην ηγεσία. Κυβερνητικό πρόγραμμα προσωπικά δεν είδα να προβάλλεται, μόνο η αυθεντία κι η δημοσιογραφική δεινότητα του Λεβέντη, που ως υποψήφιος θα αποκαλύπτει τα πάντα, σύμφωνα με το σύνθημα που προβάλει κι αποδεικνύει πως δεν κατανοεί το ρόλο ενός κόμματος στη Βουλή. Τον κατατάσσω ως καλύτερη περίπτωση έναντι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (προφανώς πολύ χειρότερη από το Ποτάμι) με βασικό κριτήριο  την προτεραιότητα που θεωρώ ότι πρέπει να θέσουμε ως λαός για την εξαφάνιση του παλαιοκομματισμού, για όσους το αντιλαμβανόμαστε.

Θα περάσω στο πιο κρίσιμο δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ με την Λαϊκή Ενότητα. Προσωπικά έχω εξάγει  τα συμπεράσματα μου ότι η διακυβέρνηση του προηγούμενου εξαμήνου ήταν μία κυβερνητική αδράνεια που έσυρε το ΣΥΡΙΖΑ στις θέσεις και στις πρακτικές των πολιτικών του αντιπάλων με σκιές σκανδάλων κι ακεραιότητας, μέχρι την εξευτελιστική παρακολούθηση της ΝΔ στην μεταχείριση της Βουλής για την ψήφιση του μνημονίου. Το βασικό θετικό που διακρίνω είναι η ειλικρινείς προθέσεις του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξουν τα πράγματα, κάτι στο οποίο όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι απέτυχαν, κυρίως λόγω αναποφασιστικότητας κι αυτό δεν αφορά μόνο τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Αναποφασιστικότητα κι αδράνεια υπήρξε σε όλους τους τομείς, καθώς πολύ λίγα νομοσχέδια ψηφίστηκαν.  Ουσιώδης εξαίρεση, διότι και πολλοί άλλοι της Λαϊκής Ενότητας  την πολύ δραστήρια στον τομέα ευθύνης της Ζωή Κωνσταντοπούλου του μόνου θεσμικού προσώπου που έφερε αποτελέσματα  διεθνούς κύρους με τις επιτροπές της Βουλής. Βλέπετε από τα παραπάνω, ότι δεν με απασχολεί ιδιαίτερα το μνημόνιο και δεν το θεωρώ «προδοτική» επιλογή, διότι είναι δικαίωμα μας να το επιλέξουμε ή όχι αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες μας. Ο εκβιασμός που αναφέρει ο Τσίπρας, ήταν  εν πολλοίς αποτέλεσμα της αναποφασιστικότητας (λόγος για τον οποίο αναφέρομαι σε κυβερνητική αδράνεια) να ακολουθήσει το δρόμο που θεωρώ ότι ο Βαρουφάκης του πρότεινε, όμως δεν γνωρίζω πότε του τον πρότεινε, ενώ πείθομαι ότι ποτέ δεν ήταν μέσα στο πλάνο του Τσίπρα το παράλληλο νόμισμα ή το εθνικό νόμισμα, ακόμη κι αν καταστρεφόμασταν με ευθύνη των δανειστών, εάν θα μας πετούσαν στο λάκκο με τα φίδια, ο Τσίπρας θα προτιμούσε να γίνουμε ολοκαύτωμα για να συγκινήσουμε, παρά να κάνουμε κάτι που μπορούσαμε και να το σχεδιάσουμε ώστε να πετύχουμε. Μήπως η εξαέρωση των καταθέσεων των ασφαλιστικών ταμείων και των ΟΤΑ που εισηγήθηκε ο Μάρδας ήταν λιγότερο κακό; Γιατί δεν αξιοποιήθηκαν όσο τα είχαμε ως βάση για το εθνικό μας νόμισμα, με συνέπεια να φτάσουμε στον Ιούλιο όμηροι των εξελίξεων; Θεωρώ συνεπώς, αντίθετα με τα όσα του καταλογίζει ο Μεϊμαράκης, κατά προεκλογική τακτική και συμβουλές των επικοινωνιολόγων, για να τον κοντύνει ως «ψευτράκο» κλπ ότι ο Τσίπρας ήταν εξ’ αρχής ειλικρινέστατος, δεν ήθελε την έξοδο από το Ευρό μέχρι αυταπάρνησης, λανθασμένα το συνδέει ως μονόδρομο με την Ευρώπη, αλλά αγνοώ ποιος τον έπεισε ή γιατί δεν τον μετέπεισε ο Βαρουφάκης. Προσωπικά είμαι βέβαιος, όχι απλώς ότι υπάρχει δρόμος μέσα στην ΕΕ αλλά εκτός ευρού, αλλά κι ότι η κρίση οφείλεται καθαρά στην Ευρωζώνη,  το έχω τεκμηριώσει σε προηγούμενες μου αναρτήσεις, καθώς οι μισές χώρες της Ευρωζώνης (κι όχι της ΕΕ) είμαστε σε κρίση. Βέβαια είναι άλλο ζήτημα το πόσο πιθανό είναι κι αν θα αντέξουμε μέχρι να αλλάξει η Ευρωζώνη. Στην πραγματικότητα κι όσοι μας υποστηρίζουν (λ.χ. Γαλλία, Ιταλία) το κάνουν επειδή είναι οι επόμενες να δεχθούν την κρίση, οπότε όσο είμαστε μέσα στην Ευρωζώνη λειτουργούμε ως ανάχωμα κι ως πείραμα.

Συνεπώς θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σαφώς και ειλικρινά ένα κοινωνικό πρόσωπο και θα προσπαθήσει να το περάσει μέσα από το μνημόνιο, απολύτως προτιμότερος από τη ΝΔ, όμως δεν με πείθει για την κυβερνητική του επάρκεια να το πετύχει και προσπαθεί ανεπιτυχώς να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ενώ θα μπορούσε ειλικρινά να το ομολογήσει και να αφήσει τους επόμενους να το διαχειριστούν, ας είναι οι επόμενοι του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Τι μας πείθει ότι δεν θα επαναλάβουν τα ίδια; ή ότι δεν "κατσικώθηκαν" στις καρέκλες τους αποδεχόμενοι τα πάντα κι όσα κατηγορούσαν στους άλλους. Παράλληλα με προβληματίζει η μεταλλαγή του σε ένα κακό ΠΑΣΟΚ της βόλεψης και του λαϊκισμού, χωρίς μάλιστα τουλάχιστο μία αποτελεσματική διακυβέρνηση. Δεν θα σας πω για την προτίμηση μου για την επόμενη κυβερνητική του συνεργασία, όμως η επιλογή του για τον Καμμένο και τους ανεξάρτητους Έλληνες ήταν έξυπνη στρατηγική επιλογή, που εάν πετύχαινε στο κύριο έργο του θα είχε εξαφανίσει τη ΝΔ, όμως θεωρώ λανθασμένη από ιδεολογικής απόψεως καθώς εάν είχε κάνει κυβέρνηση με το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ εξ’ αρχής (εφόσον ήταν τόσο προσηλωμένος στο ευρό), δεν θα είχαμε εξαναγκαστεί σε αυτή την ήττα. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ήταν ένα ιδεολογικό βαρίδιο, που απλώς λόγω μνημονίου δεν θα του έκαναν κριτική, όμως τόσο εύκολα και ξεδιάντροπα (πολύ περισσότερο κι από τον ΣΥΡΙΖΑ έκαναν μία θεματική κωλοτούμπα καθαρά και μόνο για τη διατήρηση της θέσης τους μέσα στην διακυβέρνηση – μέχρι που κι ο Καμμένος το προβάλει ακόμη κι αν δεν εκλεγούν ότι θα είναι ΥΕΘΑ). Παρόμοια θεωρώ κι όσοι Οικολόγοι Πράσινοι παρέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ. Θυμάμαι όταν εγγράφηκα στους Οικολόγους Πράσινους, μάλιστα μετά τις αποτυχημένες εκλογές του 2012, βρέθηκα σε ένα συνέδριο αν δεν κάνω λάθος άνω των 600 μελών και προ ημερών η απόφαση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ πάρθηκε με 42 ψήφους υπέρ, που σημαίνει ότι δεν αποφάσισαν οι Οικολόγοι Πράσινοι, απλώς αποχώρησαν από το κόμμα, που φυλλορρόησε ενώ υποτίθεται ότι ήταν στην κυβέρνηση (στην πραγματικότητα θεωρώ ότι κάποιοι ελάχιστοι απλώς βολεύτηκαν ή ίσως ελπίζουν μάταια θεωρώ ή το προβάλουν ως δικαιολογία ότι μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ μπορεί κάτι να καταφέρουν για το περιβάλλον, που ίσως να έχει βάση εάν δεν διαφωνούν συμφέροντα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ με τα οποία απέφυγαν να συγκρουστούν). 

Αντίθετα για την Λαϊκή Ενότητα, ενώ ισχύουν τα όσα ανέφερα για την ίδια κυβερνητική απραξία, είναι σαφές ότι οι βουλευτές της, με προεξάρχουσα την Ζωή Κωνσταντοπούλου, ήταν συνεπέστατοι στις αρχές τους και στις αρχικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν εφαρμόστηκαν για να πεισθούμε ότι δεν ήταν υλοποιήσιμες, απλώς ο Τσίπρας υπαναχώρησε κι ίσως στη θέση που οδήγησε την Κυβέρνησης του τον Ιούνιο να έγινε πράγματι αδύνατο, όμως γενικά όσον αφορά στην εφικτότητα μιας λύσης Β, ιδίως όπως την εκφράζει ο Κώστας Λαπαβίτσας, να εφαρμοζόταν από την αρχή όταν διαγνώστηκαν οι προθέσεις των εταίρων, ή όποτε το σχεδιάσουμε ώστε να υλοποιηθεί επιτυχώς, προσωπικά είμαι απολύτως βέβαιος ότι είναι εφικτή λύση. Πιθανολογώ ότι θα υπήρχε και κάποιος αναταγωνισμός μεταξύ Λαπαβίτσα και Βαρουφάκη, που τα πράγματα να ήταν εντελώς διαφορετικά συγκρίνοντας τις ιδιοσυγκρασίες των δύο ανδρών, εάν ο Λαπαβίτσας (ή ακόμη κι ο Τσακαλώτος) είχε επιλεγεί από τον Τσίπρα. Όμως πλέον με τα σημερινά δεδομένα δεν έχει νόημα η κυβερνητική ανικανότητα της Λαϊκής ενότητας, καθώς είναι βέβαιο ότι θα είναι αντιπολίτευση, συνεπώς μου αρκεί η ουσιώδης ιδεολογική μου συμφωνία και η ουσιαστική τους συνέπεια στις θέσεις τους, για να την θεωρώ προσωπικά μία πιθανή επιλογή ψήφου. Τους καταλογίζω βέβαια, ακόμη και στην Κωνσταντοπούλου, ότι αδιαφόρησαν προσβλητικά κι έγιναν όπως το κακό ΠΑΣΟΚ, στο θέμα της απλής αναλογικής.  Είναι προσβολή στη δημοκρατία μας να το διεκδικεί κανείς όσο είναι αντιπολίτευση και να το ξεχνάει όταν βρεθεί στην κυβέρνηση.

Το μόνο απολύτως σταθερό και συνεπές κοινοβουλευτικό κόμμα στις προεκλογικές του θέσεις και απόψεις, το ΚΚΕ, είναι κόμμα που έχω πολλάκις γράψει δικαιούται τον σεβασμό μας, όμως θεωρώ (υποκειμενικά) ότι παραγνωρίζει την ανάγκη παρουσίας μας και επίδρασης στην Ευρώπη. Εάν θα ήμουν ποτέ στέλεχος στο ΚΚΕ, λόγω της εντιμότητας και της ευθύτητας των στελεχών του,  θα προσπαθούσα να επανασχεδιάσω την πολιτική τους ώστε να είναι εφικτή μέσα στα ευρωπαϊκά δεδομένα, και θεωρώ ότι μέσω των Κοινωνικών Συνεταιριστικών επιχειρήσεων αυτό μπορεί να συμβεί.
Για παρόμοιους λόγους, διότι δεν έχω εμβαθύνει στις διαφοροποιήσεις των κομμουνιστικών κομμάτων, θεωρώ θετική την ψήφο στα μικρότερα κόμματα όπως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΕΠΑΜ κλπ κι ελπίζω ότι τελικώς θα εκλέξουν βουλευτές ώστε να υπάρχει μία μεγαλύτερη πολυφωνία και να κατανοήσουμε τις διαφορές μεταξύ τους, ανεξάρτητα εάν η άνοδος τους μπορεί να σημαίνει κινδύνους για την μείωση ή μη εκλογή του ΚΚΕ, διότι το εκλογικό σύστημα απαιτεί το όριο του 3%. Σε αυτές τις περιπτώσεις θεωρώ ότι τιμωρείται η προεκλογική αδιαλλαξία κομμάτων με συναφείς απόψεις, που δεν συνεργάζονται ώστε να πετύχουν την εκλογή κι έκφραση περισσότερων συναφών απόψεων.

Με την παραπάνω σκέψη έρχομαι στην σημαντική σε αυτές τις εκλογές συνεργασία, κι ως κάτι το νέο δεν έχει αναδειχθεί όσο αξίζει. Είναι η πολιτική αξία του αγώνα για την γνήσια έκφραση της λαϊκής βούλησης μέσα στη Βουλή. Η ψήφος του κάθε πολίτη να αξίζει το ίδιο. Σήμερα που έτσι κι αλλιώς γνωρίζουμε τι θα συμβεί, δηλαδή γνωρίζουμε ότι θα υλοποιηθεί ένα μνημόνιο, κι οι επιλογές της όποια κυβέρνησης είναι περιορισμένες, ώστε οι όποιες ευνοϊκές εξαγγελίες  αγγίζουν τα όρια του λαϊκισμού, θεωρώ ότι αυτό είναι ένα κρίσιμο ζήτημα που όλα τα κόμματα που προανέφερα (πλην του ΚΚΕ που όμως ως κόμμα εξουσίας επιφυλάσσομαι κι αυτό τι θα κάνει όταν την καταλάβει) έχουν αποδείξει ότι τάσσονται  κατά της απλής αναλογικής. Υπάρχει όμως ένα σχηματισμός τριών ικρών κομμάτων, που ξεκίνησαν πέρυσι πριν ένα χρόνο ακριβώς κι ήμουν κι εγώ ανάμεσα τους ως παρατηρητής των Οικολόγων Πράσινων διότι επίσημα δεν συμμετείχαμε, μεταξύ άνω των 20 κομμάτων (μεταξύ των οποίων ο Λεβέντης, η Δράση, η Δημιουργία Ξανά, το ΕΠΑΜ, κάποια στιγμή εμφανίστηκε κι ο ΣΕΕ κλπ που κάποια κατεβαίνουν μόνα τους στις εκλογές, ή δεν κατεβαίνουν λόγω οικονομικής δυσχέρειας), με σκοπό την ανατροπή στην πράξη αυτού του καλπονοθευτικού συστήματος. Τόσα μικρά κόμματα, στην πραγματικότητα όλα λίγο πολύ προσωποπαγή κόμματα, συχνά αξιόλογων προσώπων που έχουν σηκώσει μια σημαία, κι αυτούς γνωρίζουμε, θα μπορούσαν αξιοπρεπώς με το σύστημα της λίστας, να ορίσουν ακόμη και με κλήρωση τις πρώτες θέσεις σε κάθε εκλογική περιφέρεια και να λάβουν  το 10% που έτσι κι αλλιώς θα λάβουν, και να εξέλεγαν τους 30 ανεξάρτητους στην πραγματικότητα βουλευτές, ο καθένας σύμφωνα με ότι πραγματικά το κόμμα του πρεσβεύει. Τελικώς στο εγχείρημα παρέμειναν οι Πειρατές, πρωτοβουλία των οποίων και ήταν η πρόσκληση, οι Δημοκρατικοί και η Κοινωνία Αξιών. Τους έχω γνωρίσει και είναι αυτοί που πραγματικά αξίζαν. Θα ήθελα να ήταν μαζί τους και η Ένωση Κέντρου, που επίσης τους γνώρισα και δεν  γνωρίζω γιατί δεν συμμετέχουν, και οι Οικολόγοι Πράσινοι και οι Πράσινοι, διότι οι Πειρατές έχουν δύο Ευρωβουλευτές στην ίδια Ευρωπαϊκή ομάδα με τους Ευρωπαίους Πράσινους και υιοθετούν όλα όσα κι οι Οικολόγοι υποστηρίζουμε απλώς δίνοντας έμφαση στα θέματα διαδικτύου και πνευματικών δικαιωμάτων, στα οποία όποιος τα διαβάσει, εκτός εάν είναι η Microsoft ή η Paramount. Όμως αυτοί είναι που κατεβαίνουν ως κόμμα στις εκλογές,  οι Δημοκρατικοί – Κοινωνία Αξιών- Κόμμα Πειρατών, στο εγχείρημα της Απλής Αναλογικής, κι εάν είχα ενημερωθεί εγκαίρως ίσως να είχα συμμετάσχει κι εγώ ακόμη και τελευταίος στο ψηφοδέλτιο. Είναι ένα εγχείρημα που πραγματικά αξίζει οι δημοκράτες να το σκεφτούμε. Αξίζει να ψηφίσουμε ένα αποτυχημένο ΣΥΡΙΖΑ στα δύο του κομμάτια που πρακτικά δεν θα επιδράσουν ιδιαιτέρως  ή να δώσουμε την ψήφο μας για να δώσουμε πνοή στο δημοκρατικό θεμέλιο της ισότητας της ψήφου;

Κλείνοντας θυμίζω ότι δεν επιλέγουμε την Κυβέρνηση, αλλά αυτούς που εμπιστευόμαστε είτε να στηρίξουν μία κυβέρνηση είτε να την αντιπολιτευτούν. Περιμένω εκπλήξεις, θα είναι έκπληξη γα εμένα να δούμε τόσο ψηλά το ΣΥΡΙΖΑ με την ΝΔ, ευελπιστώ να τους κατεβάσει ο λαός εκεί που αξίζουν με βάση το αποτέλεσμα των ενεργειών τους και να εκλέξουμε κόμματα που να δίνουν πραγματικά διαβούλευση μέσα στη Βουλή, αυτό που δεν τόλμησε να δεχθεί ο Τσίπρας, να ακούει τον αντίλογο σε όποιο μέτρο της κυβέρνησης, να ελέγχεται, αυτό που ο Σαμαράς δεν τόλμησε ούτε να παρίσταται στις συνεδριάσεις της Βουλής, εμείς οι πολίτες να το επιβάλουμε. Η Βουλή να έχει λόγο και να ελέγχει την κυβέρνηση, ακόμη και των δικών της κομμάτων.