Τα Μειονοτικά Ζητήματα Αφορούν Δικαιώματα κι Όχι Εθνικά Συμφέροντα και Σκοπιμότητες

Το ζήτημα των δικαιωμάτων των μειονοτήτων είναι σύνθετο, ιδίως όταν μπλέκονται εθνικά συμφέροντα και σκοπιμότητες. Η περίπτωση αποπομπής της Σαμπιχά Σουλεϊμάν έχει φέρει στην επιφάνεια ένα τέτοιο σημαντικό ζήτημα.

Θα επιχειρήσω να εξηγήσω, ότι όσον αφορά την εσωτερική μας έννομη τάξη η προστασία της θρησκείας, της γλώσσας, της εθνοτικής καταγωγής αλλά και κάθε πολιτιστικής ή άλλης ιδιαιτερότητας των πολιτών του κράτους μας, δεν αφορά καμία τρίτη χώρα, ακόμη κι αν υπάρχει συνονυμία της μειονότητας με την τρίτη χώρα, π.χ. η ενδεχομενη μονομερής αναγνώριση δικαιωμάτων Τουρκικής Μειονότητας από τη χώρα μας στους πολίτες Τουρκικού γένους (π.χ. εάν το κράτος μας αποφάσιζε να τους δώσει το δικαίωμα ενός ταξιδιού το χρόνο στην Τουρκία με άδεια μετ' αποδοχών για λόγους διατήρησης της πολιτιστικής τους κληρονομίας), δεν δίνει κανένα δικαιωμα στην Τουρκία να αξιώσει την τήρηση του, παρά μόνο υποχρεώσεις του κράτους έναντι των συγκεκριμένων Ελλήνων πολιτών, με αποκλειστική αρμοδιότητα του Ελληνικού κράτους για την προστασία του δικαιώματος αυτού.

Υποστηρίζω ότι μειονότητες μπορεί να υπάρχουν πολλές, όσες πληθυσμιακές ομάδες μοιράζονται κάποιο κοινό χαρακτηριστικό (χρώμα, φυλή, θρησκεία, γλώσσα, σεξουαλική προτίμηση, ακόμη και διατροφική προτίμηση λ.χ. για τους χορτοφάγους ή εάν ανακύψει ζήτημα με τα μεταλλαγμένα), όμως τα δικαιώματα τρίτων χωρών (π.χ. της Τουρκίας για τη μειονότητα της Ελληνικής Θράκης και τα αντίστοιχα της Ελλάδας στη Μειονότητα της Κωνσταντινούπολης) πηγάζουν συγκεκριμένα κι οριοθετημενα από συγκεκριμένη συνθήκη, τη συνθήκη της Λωζάνης. Αυτό αφορά μόνο τους πληθυσμούς της Ελληνικής Θράκης κι όχι οπουδήποτε αλλού υπάρχουν Τουρκογενείς Έλληνες πολίτες, όπως στα Δωδεκάνησα, όπου η Τουρκία δεν έχει κανένα δικαίωμα, με βάση τη συνθήκη της Λωζάνης, όπως και δεν έχει δικαίωμα για τίποτα άλλο στη Θράκη, πέρα από αυτά που η συνθήκη της Λωζάνης ορίζει και αυτά είναι μόνο τα της μουσουλμανικής θρησκείας.

Συνεπώς, εάν η Ελλάδα, ως πολιτισμένη και δημοκρατική χώρα, αποφασίσει την μονομερή αναγνώριση οποιαδήποτε μειονότητας, αυτό σε καμία περίπτωση δεν δίνει αυτόματα κανένα δικαίωμα στην Τουρκία ή οποιαδήποτε άλλη χώρα, ούτε σε περίπτωση συνωνυμίας, διότι δικαιώματα αποκτά μία χώρα μόνο από διεθνείς συνθήκες.

Αντίθετα, με βάση διεθνείς συνθήκες, οφείλουμε ως ανεξάρτητο κράτος κι ευνομούμενη Πολιτεία  (νομοθετική, δικαστική κι εκτελεστική εξουσίες) να σεβόμαστε οποιονδήποτε διαφέρει κι αυτοπροσδιορίζεται ως διαφορετικός, κι αυτό στα πλαίσια της κρατικής μας υπόστασης κι ανεξαρτησίας αφορά κυρίως τα πολιτιστικά δικαιώματα (λ.χ. γλώσσα, θρησκεία, φύλο, φυλή, παραδόσεις κλπ), για τα οποία ουδείς δικαιούται να παρεμποδίζει, αλλά ως κράτος η Ελλάδα να διασφαλίζει την ακώλυτη άσκηση τους, με μόνη κι αποτελεσματική την Ελληνική έννομη προστασία (και σε καμία περίπτωση την παρέμβαση τρίτης χώρας στα εσωτερικά μας).

Ειδικότερα, για την Τουρκία και το Τουρκικό Προξενείο, τα δικαιώματα της με βάση τη συνθήκη της Λωζάνης δεν περιλαμβάνουν ζητήματα γλώσσας, πέραν της θρησκείας, διότι η ανταλλαγή των πληθυσμών έγινε στη βάση του θρησκεύματος (κι αυτό είναι απολύτως σαφές) κι αποτελεί το μείζον αντικείμενο προστασίας (πέραν προφανών ζητήματων ασφάλειας κλπ). Οτιδήποτε διαφορετικό (λ.χ. γλώσσα) ή οπουδήποτε αλλού επιχειρεί η Τουρκία, π..χ στη Ρόδο όπου επίσης το Τουρκικό Προξενείο έχει επιχειρήσει να παρέμβει κι υπήρξε και πρόσφατη καταδίκη από Ελληνικό Δικαστήριο, είναι παράνομο κι αντίθετο ειδικά με τη συνθήκη της Λωζάνης.

Το ζήτημα της γλώσσας ανέκυψε μετά τη συθήκη της Λωζάνης, κι ήταν αντικείμενο διμερούς πολιτιστικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που αφορούσε την εκμάθηση της Τουρκικής γλώσσας σε όλη τη μειονότητα. Εάν τότε σκοπός ήταν η αλλοίωση της πολιτιστικης ταυτότητας των Πομάκων που μιλούσαν ως μητρική γλώσσα τα Βουλγάρικα είναι ίσως δευτερεύον, όμως μπορεί και να επιδρά στην ισχύ της διμερούς αυτής συνθήκης, διότι προσβάλει άλλα πολιτιστικά δικαιώματα όχι μόνο της συγκεκριμενης πολιτιστικής μειονότητας αλλά και της άλλης πολιτιστικης μειονότητας των Ρομά. Σε κάθε περίπτωση, εάν Έλληνες πολίτες αισθάνονται θιγόμενα είναι κάτι που οφείλουμε ως ευνομούμενη Πολιτεία (νομοθετική, δικαστική κι εκτελεστική εξουσίες) να επανεξετάσουμε και να επανορθώσουμε.

Όσον αφορά το προβαλλόμενο ζήτημα της ονομασίας ως "Τούρκων", για το οποίο επίσης ο χειρισμός από τη χώρα μας είναι αμυντικός και νομικά λανθασμένος (καθώς το έχουν κερδίσει δικαστικά στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), εφόσον οι ενδιαφερόμενοι ασκούσαν το δικαίωμα τους αυτό για τους ίδιους, αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Τουρκογενείς, κι όχι υπέρ όσων άλλων μελών της μουσουλμανικής μειονότητας διαφοροποιούνται. Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα όσον αφορά τους πολίτες που επιδιώκουν κάτι τέτοιο προσβάλλοντας δικαιώματα άλλων. Όμως όσον αφορά το Τουρκικό Προξενειο, στο βαθμό που επιδιώκει την επιβολή του όρου "Τούρκος" σε οποιονδήποτε Έλληνα πολίτη, να μην μπερδευόμαστε, υποχρέωση του κράτους μας (νομοθετική, δικαστική κι εκτελεστική εξουσίες) απέναντι στους πολίτες μας υπάρχει, για σεβασμό του δικαιώματος τους, όμως το Τουρκικό Προξενείο κι η Τουρκία κανένα δικαίωμα δεν έχουν στο θέμα αυτό, κι αποτελεί εμπλοκή στα εσωτερικά της χώρας μας, καθώς δεν αποτελεί αντικείμενο της συνθήκης της Λωζάνης (η εθνότητα, παρά μόνο η θρησκεία). Ιδίαιτερα όταν σε αυτή την επιβολή δεν συναινούν συμπολίτες μας, που δεν αισθάνονται ως Τούρκοι. Η σύγχυση αυτή προκαλείται με την επιβολή μίας γλώσσας που είναι ξένη κι όχι η μητρική, σε ένα τμήμα του πληθυσμού (Πομάκοι μου έχουν μητρική την Βουλγάρικη γλώσσα και Ρομά που έχουν ομοίως δική τους μητρικη γλώσσα άσχετη με τις ανωτέρω δύο γλώσσες), το οποίο γίνεται όχημα για τους αποδοθεί ο όρος "Τούρκος", όχι με την θρησκευτική έννοια, αλλά με την εθνοτική. Ειδικά όσοι Έλληνες πολίτες το επιχειρούν σε βάρος άλλων πολιτών μας παρανομούν, προσβάλοντας τα δικαιώματα τους.

Ομοίως οι πολιτικοί όταν λειτουργούν με βάση το πολιτικό κόστος κι όχι το δίκαιο. Ποιον προστάτεψε ο ΣΥΡΙΖΑ με την αποπομπή της συγκεκριμένης υποψήφιας. Ή μήπως η Σαμπιζά Σουλεϊμάν δεν δικαιούται προστασίας του δικαιώματος της και πολιτικής έκφρασης;

Προστασία στη δημοκρατία δικαιούνται οι μειοψηφίες (ειδικά αυτό αφορά τους αριστερούς).

Κι όταν αυτο το ξεχνούν κάποιοι αριστεροί, που πρόσφατα υπήρξαν μικροί, τότε η κατάσταση γίνεται ανησυχητική.