Γελοιογραφία του Στάθη Σταυρόπουλου από το 1993 Ο τύραννος ο Διονύσιος των Συρακουσών που είχε ψώνιο ότι είναι μεγάλος τραγωδός, διάβαζε τα ποιήματά του σε έναν κύκλο ποιητών. Ρώτησε τον Φιλόξενο τη γνώμη του, κι εκείνος θαρρετά του είπε ότι είναι για πέταμα. Θύμωσε ο Διονύσιος και τον έ στειλε να σπάει πέτρες. Πέρασε κάμποσος καιρός και ο τύραννος υπέθεσε ότι θα έχει λογικευτεί ο ποιητής, οπότε τον συγχώρεσε και τον κάλεσε ξανά σε συμπόσιο, όπου, φυσικά, άρχισε να απαγγέλλει πάλι την καινούργια του ποιητική συλλογή. Δίχως να πει λέξη ο Φιλόξενος σηκώθηκε και έκανε να φύγει. – Πού πας; τον ρώτησε ο Διονύσιος. – Στο λατομείο, είπε ο ποιητής! Ξεκίνησα από το παραπάνω ανέκδοτο που το βρήκα διαβάζοντας την εξαιρετική αυτή ανάλυση, του Νίκου Σαραντάκου, που αφήνει ιστορία για την πληρότητα της, με αναδρομές σε όλες τις εποχές για την διαχρονική εξέλιξη του όρου έωλος (μεταφορική έννοια του αστήριχτος), που δεν έχει σχέση με τον θεό των ανέμων Αίολο, παρότι κι εγώ λογικά έτσι το φανταζό
Σχόλια
Το ερώτημα φίλε μου είναι εάν έχω δίκιο σε αυτό που γράφω, ότι δηλαδή πρέπει να σεβόμαστε το τεκμήριο της αθωότητας και να μην παρασυρρόμαστε φανατικά σε λάθος κατευθύνσεις που ίσως κάποιοι να θέλουν να μας ωθήσουν για δικούς τους λόγους. Αυτή είναι η σουσία.
Τώρα, εσύ, ο "ανώνυμος", γιατι να μην υποθέσω ότι είσαι από τους "άλλους", λ.χ. Βενιζελικός ΠΑΣΟΚος που ουκ ολίγες φορές ήμουν επικριτικός (Ιωάννη Μανομενίδη, "Ευάγγελος Βενιζέλος: Μεγάλη Ελπίδα; ή Μήπως η Θητεία του ως ΥΕΘΑ Δείχνει ότι δεν Αγγίζει τα Κακώς Κείμενα;", 8 Ιουλ.2011, http://imanomen.blogspot.gr/2011_07_01_archive.html).
Προσωπικά είμαι υπερ της αλήθειας και του δίκιου και ποτέ δεν ήμουν φανατικός οπαδός κόμματος όπως προκύπτει σαφώς από τις θέσεις μου αν διαβάσεις κι άλλες αναρτήσεις μου. Απλώς σέβομαι το τεκμήριο της αθωότητας και δεν ψάχνω εξιλαστήρια θύματα για τα λάθη όλλων μας όπως λ.χ. που πιστέψαμε το "χρήματα υπάρχουν" και αγνοήσαμε την ύστερη ειλικρίνεια του Κώστα Καραμανλή τον νεότερου, που κι αυτός με τη σειρά του είχε μιλήσει για "επανίδρυση του κράτους", το οποίο μας οδηγεί πίσω στον Σιμίτη που κατ΄εμέ είναι από τους λαμπρότερους Πρωθυπουργούς της χώρας μας (Ιωάννη Μανομενίδη, "Ο Κώστας Σιμήτης και τι θα ήταν η Ελλάδα εάν δεν τον ρίχναμε" 27 Δεκ.2010, http://imanomen.blogspot.gr/2010/12/blog-post_27.html) κι αν αυτή ήταν η έννοια του ΠΑΣΟΚου που μου αποδίδεις ίσως και να μην είχες τόσο μεγάλο λάθος, όμως το να μου προσάπτεις μία τεμπέλα αγνοώντας την αντικειμενικότητα μου απέναντι και στο ΠΑΣΟΚ που αν και αναγνωρίζω την σημαντική του προσφορά, διότι η Ελλάδα άλλαξε σημαντικά και προς το καλύτερο στα χρόνια διακυβέρνησης του, όμως πάντοτε εναντιώθηκα στην καλπονοθευτική του τακτική, και θα θυμάσαι ότι τον Μάρτιο κανείς δεν φανταζόταν την πολιτική ανατροπή που ακολούθησε, όμως προσωπικά ήμουν σταθερά κατά του δικομματισμού (Ιωάννη Μανομενίδη, "Να πάρουμε τις 50 έδρες που μας Κλέβουν τα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ", 16 Μαρ.2012).
Συνεπώς, φίλε μου, μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια, διότι πάντα υποστήριζα στους πολίτες να ψηφίζουμε τα μικρά και ιδώς τα ειδικά κόμματα που δεν μπαίνουν στη Βουλή (δεν θεωρώ το ΠΑΣΟΚ τέτοιο κόμμα), λόγω του καλπονοθευτικού συστήματος, κι η φράση του Χρήστου Γιανναρά "Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα λένε τα πάντα όμως δεν λένε τίποτα", με εκφράζει απόλυτα, κι αν έτσι είναι ένας ΠΑΣΟΚος, τι να πω; Προσωπικά πάντοτε αυτοπροσδιορίζομουν ως "Σοσιαλιστής υπέρ της Αξιοκρατίας" και μετά την χωρίς παροπίδες αναζήτηση πολιτικού χώρου πείσθηκα για την αναγκαιότητα των Πράσινων πολιτικών, οπότε τάχθηκα και "...υπέρ της Πράσινης Απασχόλησης". Αν όλοι να ήταν ΠΑΣΟΚοι σαν κι εμένα, η Ελλάδα, θεωρώ, θα ήταν πολύ καλύτερη.
Εν ολίγοις, δεν έχεις δίκιο, καθώς είμαι όπως θα έπρεπε να είναι κάθε πολίτης που θα ήθελε να ήταν δημοκράτης: νηφάλιος και κριτικός απένταντι στη μάζα, που χορεύει όπως της "βαρούν το ταμπούρλο".