Η Αντισυνταγματικότητα του Αθλητικού Νόμου

κι οι Στρεβλώσεις από τον Αποκλεισμό των Αθλητών

από τις Διοικήσεις των Ερασιτεχνικών Αθλητικών Σωματείων

          Ο Νόμος 2725/ 1999 προβλέπει τον αποκλεισμό των αθλητών από τις διοικήσεις των Αθλητικών Σωματείων, των Τοπικών Ενώσεων και των Ομοσπονδιών, με εξαίρεση συγκεκριμένων αθλημάτων, χωρίς να υπάρχει σχετική αιτιολόγηση ή εύλογη αιτία που να αιτιολογεί και να καθιστά επιτρεπτή αυτή τη διαφοροποίηση, ιδίως όταν πρόκειται για έναν περιορισμό της ελευθερίας των ατόμων, που δεν έχει έρεισμα στο Σύνταγμα. (Συγκεκριμένα ενώ το Σύνταγμα δεν επιτρέπει περιορισμούς που δεν προβλέπονται από αυτό, κι ενώ δεν προβλέπει τέτοιους περιορισμούς για τα αθλητικά σωματεία, ο Νόμος 2725/ 1999 αποκλείει τους αθλητές από τη συμμετοχή σε ΔΣ Συλλόγων, Τοπικών Ενώσεων και Ομοσπονδιών, ενώ ειδικά τα άρθρα 3§5 και 21 εισάγουν εξαιρέσεις (που δικαιούνται συμμετοχή στη Διοίκηση) μόνο για συγκεκριμένα αθλήματα χωρίς να αιτιολογείται σαφώς, γιατί τα συγκεκριμένα αθλήματα κι όχι και τα άλλα επιδέχονται αυτή την εύνοια, ώστε να είναι συνταγματικά επιτρεπτή αυτή η εξαίρεση βάσει των συνταγματικών αρχών ελευθερίας προσωπικότητας των ατόμων, της ελευθερίας σύστασης ενώσεων, βάσει των ανωτέρω άρθρων του Συντάγματος, αλλά την εξαίρεση της εξαίρεσης βάσει της αρχής της ισότητας.

          Η ξιφασκία είναι ένα από τα αθλήματα που ο Νόμος (θεωρώ κατά παράβαση του Συντάγματος που δεν εξουσιοδοτεί για θέσπιση ανάλογων περιορισμών για κανένα άθλημα ή σωματείο) στερεί στους αθλητές της από το δικαίωμα της συμμετοχής τους στη διοίκηση των σωματείων τους (άλλα αθλήματα που ομοίως στερούνται είναι το ποδόσφαιρο, η καλαθοσφαίριση κ.ά.), χωρίς να εξηγεί σε τι διαφέρουν και γιατί η εύνοια προς στα εξαιρούμενα από το άρθρο 3§5 του Ν.2725 αθλήματα όπως είναι η σκοποβολή, το γκολφ, το μπιλιάρδο, το μπόουλινγκ, η ορειβασία, το παγκράτιο, η ιππασία, ο αεραθλητισμός και για τους ενήλικους αθλητές (άξιο απορίας γιατί αυτή η αναφορά σε ενηλίκους ως εάν οι προηγούμενες εξαιρέσεις αφορούσαν ανήλικους), το ζατρίκιο, το μπριτζ και η ιστιοπλοΐα ανοικτής θαλάσσης.

          Όμως, πέραν της παραβίασης της συνταγματικής ελευθερίας, αναρωτιόμαστε εάν υπάρχει ουσιαστική βάση για τους περιορισμούς αυτούς, ώστε σε μία μεταγενέστερη συνταγματική τροποποίηση να προβλεφθεί αυτή η δυνατότητα θέσπισης περιορισμών, σε όφελος της κοινωνίας και άραγε ποια αυτά τα ενδεχόμενα οφέλη; Ή μήπως αντίθετα η πρακτική αυτή επέδρασε αρνητικά στα αθλήματα;

Θα πάρουμε το παράδειγμα της ξιφασκίας, που ο Νόμος εντάσσει σε αυτά που οι ενήλικοι, ακόμη κι οι υπερήλικοι αθλητές, και υπάρχει η περίπτωση του Αντιστράτηγου Γεώργιου Τσατσαρή, που αγωνίζεται σε επίσημες διοργανώσεις ξιφασκίας, όμως ο Νόμος δεν τον θεωρεί κατάλληλο να συμμετάσχει στη Διοίκηση ενός Σωματείου. Παρόλα αυτά ο συγκεκριμενος Στρατηγός, όλοι γνωρίζουμε ότι δημιούργησε την Αθλητική Λέσχη Χανίων βάζοντας στη Διοίκηση άλλους ανθρώπους να ασχοληθούν, όμως αναρωτιόμαστε εάν αυτός ο περιορισμός αλλού δεν επέδρασε αρνητικά, όταν αθλητές θα ήθελαν να δημιουργήσουν συλλόγους, αδυνατούσαν να το πράξουν, ως αθλητές οι ίδιοι, καθώς δεν έβρισκαν άλλους ενδιαφερόμενους ως «παράγοντες», καθώς το άθλημα της ξιφασκίας (και πολλά άλλα ατομικά αθλήματα) αφενός δεν συγκεντρώνει επαρκή αριθμό φιλάθλων, (όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ κλπ) που θα ήθελαν να συμμετάσχουν στη διοίκηση και να υποστηρίξουν άλλους αθλητές, χωρίς άλλη προσωπική ικανοποίηση, με συνέπεια το συχνότερο οι Αθλητικοί Σύλλογοι της Ξιφασκίας να καταλήγουν να είναι στην πραγματικότητα αυτό που ο ΣΔΟΕ εντόπισε και καταδικάζει: «μαγαζάκια προπονητών» συχνά με «εικονικούς παράγοντες γλάστρες» που «υπηρετούν» τα οικονομικά συμφέροντα των προπονητών, οι οποίοι συχνά στήνουν πλειάδα τέτοιων επιχειρήσεων με το «προκάλυμμα» αθλητικών σωματείων (χαρακτηριστική και η περίπτωση του συλλόγου μας προ δεκαετίας που διαχειριζόταν την ξιφασκία εν γνώσει της ΕΟΞ ο ίδιος προπονητής στον ίδιο χώρο προπόνησης, μαζί με 2-3 ακόμη συλλόγους (τους άλλους όλοι γνωρίζουν στην ΕΟΞ ότι εξακολουθεί να τους διατηρεί), χωρίς να υπάρχει ούτε η ελάχιστη συλλογική νομιμοποίηση ενός ΔΣ που να λειτουργεί, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων όπου η τοπική κοινωνία συμμετέχει και λειτουργεί, όπως λ.χ. ο Ο.ΞΙ.Φλώρινας, ή όπου αλλού οι ενδιαφερόμενοι για το άθλημα προπονητές ή αθλητές, ενεργοποιούν τους γονείς και την κοινωνία ώστε να διασφαλίζουν έναν κοινωνικό έλεγχο στις δαπάνες τους, στη διαμόρφωση στόχων κλπ όσα κάνει ένας σύλλογος (σε αντίθεση με έναν επιχειρηματία).

Ως συνέπεια αυτής της νοσηρής μερικές φορές κατάστασης σύλλογοι «μαϊμού» στήνονται, αγώνες μαϊμού διοργανώνονται (ιδίως παλαιότερα για να ροκανίσουν τα χρήματα που δίδονταν για προπονητές που προπονούσαν πολλούς συλλόγους στον ίδιο χώρο) ή Ομοσπονδιακούς προπονητές που με μεγάλη δυσφορία ή και καθόλου δεν προπονούν αθλητές άλλων συλλόγων και η Ελληνική Ομοσπονδία Ξιφασκίας τους χρηματοδοτεί (αδιαφορώντας για το έργο τους) ως ομοσπονδιακούς Προπονητές, ενώ επί διετίας τώρα δεν μας έχει απαντήσει που προπονεί ο συγκεκριμένος «ομοσπονδιακός προπονητής» ώστε να προπονεί και τους δικούς μας αθλητές, ή γιατί ενώ είναι Ομοσπονδιακός στην πόλη μας ποτέ δεν ήρθε να παρακολουθήσει τους αγώνες μας, είτε τέλος γιατί να μην χρηματοδοτηθεί ένας πραγματικός ομοσπονδιακός προπονητής από το εσωτερικό ή το εξωτερικό που θα χαίρει της εκτίμησης μας και θα παράγει έργο (και υπάρχει τέτοιος στην πόλη μας, ο Ηλίας Μπουζίκας, που όμως είναι Ομοσπονδιακός στο φλερέ παρότι όλοι οι άλλοι σύλλογοι της πόλης τον εκτιμούμε και για τις γνώσεις του στα άλλα ξίφη, γιατί να μην είναι αυτός ο Ομοσπονδιακός προπονητής και στο ξίφος μονομαχίας, καθώς μεταξύ άλλων αυτόν υπέδειξε η ΕΟΞ κι αυτός ενδιαφέρθηκε και μας έδωσε από τις δικές του πίστες να στήσουμε στους αγώνες μας.

Όλα αυτά θεωρούμε ότι είναι παρενέργειες ενός συστήματος οργάνωσης, όπου οι πραγματικοί ενδιαφερόμενοι, οι ενήλικοι αθλητές αποκλείονται από τη διοίκηση των υπαρκτών αθλητικών συλλόγων, (αλλά και οι γονείς των ανηλίκων καθώς οι προπονητές που στήνουν συλλόγους μαϊμού δεν τους θέλουν στα πόδια τους – κι έχουμε περίπτωση γονέα του Τάσου Κονδυλίδη που δέχθηκε επίθεση από προπονητή - παράγοντα -  ιδιοκτήτη πολλών συλλόγων) παράλληλα η ΕΟΞ βολεύεται από τους πολλούς συλλόγους, για τους οποίους δεν είναι σαφές ποιοι είναι «μαϊμούδες» (στη Θεσσαλονίκη φαινόμαστε μία δεκάδα σύλλογοι, αλλά μόλις 3-4 σηκώνουν το τηλέφωνο), η Θεσσαλία ακούγεται ότι έχει μερικούς χιλιάδες αθλητές, όμως ουδείς έρχεται σε αγώνες μας, ενώ έρχονται ακόμη κι από την Κύπρο.

Εν κατακλείδι, όταν ως αθλητής πληροφορήθηκα ότι στην ΕΟΞ γίνονται εκλογές, τι πιο προφανές, 47 ετών πολίτης της χώρας είμαι, ενδιαφέρθηκα να ρωτήσω που ανακοινώθηκαν οι εκλογές και πως οι ενδιαφερόμενοι αθλητές θα μπορούσαν να ενημερωθούν, γιατί η ανακοίνωση εκλογών δεν αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της, πήρα την απάντηση από μία υπάλληλο της ΕΟΞ που απάντησε στο τηλέφωνο γεμάτη απορία, «γιατί να ενημερωθείτε; ενημερώθηκε ο Πρόεδρος σας». Δεν την αδικώ, αυτό προβλέπει ο Νόμος.

Όμως εμένα προσωπικά, ως πολίτη 47 ετών, που αγαπώ το άθλημα, και θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι ενεργά ως αθλητής, κι όχι ως θεατής, με προσβάλει να εξαρτώμαι από παράγοντες, που τουλάχιστο στην περίπτωση του συλλόγους μας δεν είναι «φαντάσματα», έναν από τους πιο ιστορικούς της Ελλάδας, τον Μέγα Αλέξανδρο, έτος ίδρυσης 1923, όμως εύλογα κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον δεν έχουν να κατέβουν στην Αθήνα και να διεκδικήσουν τα δικαιώματα των αθλητών μας όπως την Πρωταθλήτρια μας την Ελένη Πασχαλίδου, που παρότι Πρωταθλήτρια Ελλάδας, η ΕΟΞ δεν έχει βάλει ούτε την φωτογραφία της σε μία ανάρτηση της στην ημέρα του Πρωταθλήματος, και την απέκλεισε από το Πανευρωπαϊκό Κύπελλο στο Legnono της Ιταλίας.

Θα αγωνιστώ ως αθλητής ξιφασκίας, για την αναγνώριση του Δικαιώματος των ενηλίκων αθλητών, της κάθε Ελένης που είναι πλέον ενήλικη 30 ετών, που ζει με τον ιδρώτα της δουλειά της, να συμμετέχει στα συλλογικά όργανα του συλλόγου και της ΕΟΞ, χωρίς «ανδρείκελα» παράγοντες, σωματείων μαϊμούδων, ώστε οι ενήλικοι αθλητές και οι γονείς των αθλητών (ενός αθλήματος χωρίς φιλάθλους και χωρίς στοιχήματα), να ορίζουμε το μέλλον και την ανάπτυξη αυτού του αθλήματος που αγαπάμε, όχι ως παράγοντες να διαφεντεύουμε την τύχη των άλλων, αλλά ως ισότιμοι πολίτες, με κοινωνικό έλεγχο με δικαιοσύνη, ώστε να κάνουμε την  ξιφασκία το πρώτο άθλημα που θα εξυγιανθεί από μέσα, χωρίς να έχουμε την ανάγκη να έρθει κάποια Τρόϊκα να μας βάλει τάξη. Με την ελπίδα να βγάλουμε αθλητές με Αξία, όχι μερικές εξαιρέσεις, αλλά αθλητές μίας Ελλάδας που να την σέβονται και να την τιμούν στους διεθνείς διαδρόμους ξιφασκίας! Αυτό δεν μπορείτε να γίνει με τους αθλητές «κομπάρσους»! (και ιδίως όσους έχουμε μία ηλικία και πείρα ζωής – και χωρίς να υποτιμούμε τους νέους ανθρώπους που δικαιούνται να κάνουν όνειρα)

Καλώ όλους τους αθλητές της ξιφασκίας να «λάβουν θέση».

Δικαιούμαστε να έχουμε λόγο, χωρίς να αποχαιρετίσουμε τις αγωνιστικές πίστες.

Ας φύγουν όσοι τις άφησαν, ή αν ενδιαφέρονται για το άθλημα, ας ξεσκονίσουν τα ξίφη τους και ας επιστρέψουν και στις πίστες. Δεν έχει σημασία η κατάταξη. Ο αθλητισμός να κερδίσει!