Η Υπόθεση Χρυσοχοϊδη Επιτάσσει: Η "Υπουργοποίηση" να Συνεπάγεται Απώλεια της Βουλευτικής Έδρας!

Eύκολα κρίνουμε, ιδίως ευκολότερα όσο πιο απίθανο φανταζόμαστε ότι είναι να βρεθούμε στη θέση κάποιου (κι αυτό δεν αφορά μόνο Υπουργούς, διότι το ίδιο συμβαίνει και όταν ως παιδιά κρίνουμε τους γονείς και τους δασκάλους μας, όμως όταν αποκτούμε την υπόψη ιδιότητα διαπιστώνουμε πικρά ότι πράττουμε τα ανάλογα αν όχι εντελώς ίδια - κι εδώ ισχύει η θεϊκή (για όσους το πιστεύουν όμως αν μη τι άλλο είναι θεμέλιο της κουλτούρας μας) ρήση "μη κρίνεις ίνα μη κριθείς". 

Για τη συγκεκριμένη περίπτωση, μόνο όσοι έχουν βρεθεί σε ανάλογες ή γενικά θέσεις ευθύνης ή διαθέτουν μία λίγο "παραγωγική" σκέψη είναι συνετοί ώστε να μην κατακρίνουν άλλους, στη θέση των οποίων δεν βρέθηκαν - να μην θυμήσουμε και ξύσουμε πληγές (όμως ας μην έχουμε και μνήμη χρυσόψαρου) κόμματα που έλαβαν την εντολή υποσχόμενα το εντελώς αντίθετο των επικίνδυνων προκατόχων τους κι έκαναν τα χειρότερα στον τομέα που κατηγόρησαν (η "αδιάφθορη" ΝΔ για την επανίδρυση του κράτους και τη διαφάνεια και το πολύ πρόσφατο ΠΑΣΟΚ που κατηγορούσε για την οικονομική κατάσταση την ανίκανη ΝΔ, όμως ας μην φοράμε παροπίδες ότι δεν θα ισχύσει και για όλους όσους με την ίδια ευκολία υπόσχονται τη σωτηρία χωρίς να παραλείψουν να κατηγορήσουν έως και ως προδότες τους νυν κυβερνόντες - λύσεις χρειαζόμαστε, φιλόδοξους να βοηθήσουν την πατρίδα χρειαζόμαστε, αλλά δεν χρειαζόμαστε επιπόλαιους υβριστές και κατήγορους). 

Αυτό που είπε ο Χρυσοχοϊδης είναι το προφανές: ένας υπουργός (αντιλαμβάνομαι ότι) δεν διαβάζει τίποτα από όσα οι άλλοι υπουργοί φέρνουν για ψήφιση, κι είναι πολλά να πάρει η ευχή! Στην πράξη τα πάντα εξετάζονται σε επιτροπές, αλλά ιδίως οι υπουργοί αποκλείεται να έχουν διαβάσει νόμους των άλλων Υπουργείων. Στην καλύτερη περίπτωση, εάν έχουν συνεργάτες εξειδικευμένους και σε εκείνο τον τομέα, να τα  διαβάζουν εκείνοι και να τους κάνουν μία σύνοψη (στην πράξη αυτό αξιώνουμε τουλάχιστο να το κάνουν οι κοινοβουλευτικές επιτροπές). 
      Όποιος έχει περάσει από Υπουργική θέση και υποστηρίζει το αντίθετο (ότι διάβασε όλα τα νομοσχέδια), κατ' εμε, είναι επιηκώς ψεύτης (εκτός από "πολιτικός"). 
     Όποιος δεν έχει ακόμη τοποθετηθεί είναι είτε δειλός είτε "λογικός" (ιδιοτελής θα έλεγα, διότι είναι και λίγο ηλιθιότητα για τα ήθη μας να λες την αλήθεια, πολιτικός ων). 
       Κι εμάς μας αρέσουν οι λογικοί πολιτικοί, κι όχι οι ειλικρινείς. 

Ο κάθε πολίτης δικαιούται να εκφράζεται κατά συνείδηση για τον Χρυσοχοϊδη και τα λεγόμενα μου. Όμως αναμφίβολα μπορει και να κρίνει με βάση τη λογική του. Προφανώς κάποιοι δεν κατανοούν ανάγνωση ή έχουν παντελή άγνοια από διοίκηση και δη δημόσια διοίκηση και δικαιολογούνται, όμως είναι λίγοι και καλό είναι να μην υποκρινόμαστε... ο Βασιλιάς είναι γυμνός! 

     Πάντως, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα (για να επανέλθω στο θέμα), με ενδιαφέρει να καταλήξουμε σε κάτι θετικό και χρήσιμο, τουλάχιστο όσοι αισθανόμαστε λογικοί και θέλουμε να δηλώνουμε και ευσυνείδητοι. Είναι ανάγκη να παραδεχθούμε και να δρομολογήσουμε λύσεις με βάση αυτή την αλήθεια που έγραψα, ότι "είναι ανθρωπίνως αδύνατο, ένας Υπουργός, να μπορεί να διαβάσει τους νόμους των άλλων υπουργείων που καλείται να ψηφίσει ως Βουλευτής". 
    Επιπλέον κι εμείς ως πολίτες, θα πρέπει να το αξιώνουμε οι Υπουργοί να ασχολούνται 100% με αυτό που τους αναθέσαμε και είναι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι απέναντι μας, δηλαδή το Υπουργείο τους και μόνο. Διότι αντίθετα θα έχουν δικαιολογία ότι είχαν πολλούς άλλους Νόμους να μελετήσουν (άλλων Υπουργείων) και παραμέλησαν το κύριο τους έργο, δηλαδή το Υπουργείο που τους αναθέσαμε. Έτσι δεν είναι το σωστό; Κι αυτή την αξιολογική κρίση, την οποία εκτιμώ ότι όλοι οι λογικοί και ευσυνήδητοι πολίτες αντιλαμβανόμαστε, πρέπει να την μετουσιώσουμε σε πολιτικό αξίωμα: η "υπουργοποίηση" πρέπει να συνεπάγεται απώλεια της βουλευτικής έδρας! Σκεφθείτε το: Οι Βουλευτές πρέπει να είναι απερίσπαστοι να κρίνουν τα προτεινόμενα σχέδια νόμων. Οι Υπουργοί να μην μπορούν να ψηφίσουν τους νόμους που οι ίδιοι φέρνουν στη Βουλή, αλλά θα πρέπει να πείθουν τους 300 Βουλευτές, που θα είνια άσχετοι με αυτούς. Όποιοι Υπουργοί αποτυγχάνουν κι αντικαθίστανται ας κάνουν κάτι άλλο, στη Βουλή δεν θα τους περιμένει έδρα κενή (αυτό θα δίνει κι ένα κίνητρο στους Βουλευτές να είναι και πιο αυστηροί (βλ.παρακάτω την περίπτωση των Λοκρών), ώστε να καταψηφίσουν και κανένα νομοσχέδιο και να μην στηρίζουν πολιτικές, όταν έχουν λάθη και ασυνέπειες, αποδεικνύοντας ότι οι ίδιοι έχουν άλλη άποψη και προσδοκώντας, ως πολιτικοί (στην κυριολεκτική έννοια του όρου), αυτή η άποψη να επικρατήσει (και να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη του Υπουργείου), όχι ως στείρος αντιπολιτευτισμός, αλλά ως δημιουργική κοινοβουλετική λειτουργία.

Ο Αριστοτέλης, αν δεν κάνω λάθος στα "πολιτικά" αφηγείται ότι οι Λοκροί δεν είχαν αλλάξει νόμο για διακόσια χρόνια, επειδή όποιος θα πρότεινε ένα νέο νόμο έπρεπε να φορέσει βρόγχο (θηλειά) στο λαιμό του και μετά να ανεβεί στον Άρειο Πάγο να πάρει το λόγο. Κι αυτό συνέβη, διακόσια χρόνια μετά, όταν ένας μονόφθαλμος κατέφυγε σε αυτή την αίσχατη λύση (σχόλιο δικό μου: όχι όπως εδώ το καταντήσαμε οι Νόμοι και ιδίως οι κώδικες της φορολογικής νομοθεσίας - χωρίς να έχουν κι άλλοι ποιοτικά να ζηλέψουν κάτι - να τροποποιούνται καμία δεκαριά φορές κάθε χρόνο) όταν θα του επιβάλονταν, του μονόφθαλμου Λοκρού, η ποινή να χάσει και το άλλο του το μάτι "κατά το οφθαλμό αντί οφθαλμού" και ζήτησε από τους συμπολίτες του να ψηφίσουν ένα νέο νόμο, πιο επιηκή, για τους μονόφθαλμους.     

Συμπερασματικά:   Οι Υπουργοί πρέπει να λειτουργούν πρωτίστως ως εκτελεστική εξουσία και να εφαρμόζουν τους υφιστάμενους νόμους. Πριν την εισήγηση νέου Νόμου, οφείλουν οι Υπουργοί να πείθουν τη Βουλή για τρία πράγματα: 
1. Ότι δεν είναι ανίκανοι να εφαρμόσουν τον υφιστάμενο νόμο (οπότε να ζητούν εμπιστοσύνη για την παραμονή τους στη θέση).   
2. Ότι ο υφιστάμενος νόμος δημιουργεί προβλήματα ή δεν μπορεί να εφαρμοστεί (πάντως όχι λόγω της δικής τους ανικανότητας). 
2. Γιατι ο νέος προτεινόμενος νόμος είναι πραγματικά αναγκαίος, χρήσιμος και καλύτερος από τον προηγούμενο, ώστε να αποδεχθούν με την ψήφο τους, να φορτώσουν στο λαό με το κόστος και την αναστάτωση που ακόμη κι ο καλύτερος νόμος συνεπάγεται.