Το Κάπνισμα ΔΕΝ είναι Επιλογή. Επιλογή έχουμε μόνο στο "Που και Πως"

Οι περισσότεροι έχουμε υπόψη μας εικόνες ανθρώπων που σβήνουν ήρεμα πλήρεις ημερών, μέσα στην αγάπη των παιδιών και των εγγονιών τους, και για κάτι τέτοιο ο λαός μας έχει καθιερώσει να εύχεται «να τα εκατοστίσεις», ενώ βάζουμε στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μας τις πιο τραγικές περιπτώσεις όπου άνθρωποι ώριμοι μέσα στην ακμή της δημιουργικότητας τους, 40-50 ετών εκεί που σήμερα όλο και περισσότερο κάποιοι παντρεύονται ή μεγαλώνουν τα παιδιά τους, να τους βρίσκει ένα έμφραγμα και να τους θάβουν οι ενενηντάρηδες γονείς τους ή άλλων που αγανακτισμένοι από την ταλαιπωρία της υγείας τους παρακαλούν τους γιατρούς να τους κάνουν πειραματόζωα με ένα ακόμη by-pass, κι ας πεθάνουν στο χειρουργικό κρεβάτι (ένα είδος ευθανασίας) γιατί δεν αντέχουν άλλο τη ζωή τους.

Αυτά που όλοι γνωρίζουμε, όμως πολλοί θέλουμε να παραβλέπουμε, αποτελούν την απόδειξη, όχι ότι το κάπνισμα βλάπτει – διότι αυτό είναι πλέον επιστημονικά απόλυτα τεκμηριωμένο και μόνο κάποιος εγκληματικά βλακωδώς μπορεί πλέον να το αμφισβητεί (υπάρχουν και τέτοιοι ανάμεσα μας), αλλά ότι η λεγόμενη επιλογή του ενήλικα καπνιστή είναι ένα επίπλαστο δίλημμα. Είναι ξεκάθαρο για όλους μας ότι κανείς δεν έχει «επιλογή στο κάπνισμα», διότι πρόκειται για μία ανάγκη που του έχει εμφυτευτεί μέσα στο είναι του σε ηλικία ανηλίκου, στην καλύτερη περίπτωση ως παιδί από οικογενειακά πρότυπα και στη χειρότερη από τη διαφήμιση και τα οικονομικά συμφέροντα εμπόρων του θανάτου. Αφενός οι καπνιστές είναι άρρωστοι άνθρωποι που χρειάζονται τη βοήθεια και το ενδιαφέρον όλων μας, όλης της κοινωνίας, κι αφετέρου οφείλουμε ως κοινωνία να προστατέψουμε τα παιδιά και τους νέους να ξεφύγουν από τον κύκλο του θανάτου πριν αυτός χαραχτεί ανεξίτηλα μέσα στην ψυχή τους.

Η δράση της κοινωνίας, συνεπώς, πρέπει να έχει ένα παιδαγωγικό ρόλο! Κι είναι τραγικό, να βλέπουμε σήμερα στα καταστήματα «υγειονομικού ενδιαφέροντος», γονείς να «απολαμβάνουν» το τσιγάρο τους στους διαμορφωμένους κλειστούς «εξωτερικούς» χώρους, με τα παιδιάκια τους μικρά να παίζουν γύρω τους η να κοιμούνται στις κούνιες τους. Οι ίδιοι γονείς πιθανότατα καπνίζουν μέσα στο σπίτι τους, κι έχουν «δικαίωμα επιλογής». Τα παιδιά τους έχουν; Η πραγματικότητα είναι ότι τέτοιοι γονείς, που οι καταστηματάρχες τους θέλουν πελάτες, πρέπει όχι απλά να βγαίνουν έξω στο δρόμο, δίπλα σε ένα δένδρο ή στη βροχή και στα γρήγορα να κάνουν το τσιγάρο τους και μετά να γυρίσουν στην παρέα τους, αλλά αυτοί (κι όχι τα παιδιά τους στην εφηβεία) να πηγαίνουν κρυφά στην τουαλέτα και να καπνίζουν για να μην τους δει κανείς, αν όχι να ντρέπονται για την αδυναμία τους να το καταπολεμήσουν, σαφέστατα να έχουν συναίσθηση ότι καταστρέφουν τα παιδιά τους με μία τέτοια πράξη υπέρμετρης αναισθησίας. Το κάπνισμα σαφέστατα δεν είναι επιλογή ενήλικου!

Ένας συνάδελφος, τον οποίο βαθύτατα εκτιμούσα ως επαγγελματία και τον εκτίμησα ιδιαίτερα ως άνθρωπο όταν τον ρώτησα στην είσοδο της εργασίας του όπου κάπνιζε "πως είναι δυνατό ένας τόσο χαρισματικός άνθρωπος να καπνίζεις και να γίνεσαι έτσι κακό παράδειγμα στα παιδιά σου", μου απάντησε: «τα παιδιά μου δεν ξέρουν ότι καπνίζω, μόνο εδώ κι έτσι καπνίζω» - Bart Hubrechtsen (Col.BEL). Είναι ίσως η μόνη πράξη «υποκρισίας και αυτό-εξαναγκασμού» που προσωπικά θαυμάζω βαθιά. Διότι ο καπνιστής, ακόμη κι αν είναι ο πιο χαρισματικός άνθρωπος, δεν παύει να είναι έρμαιο της ανάγκης του. Το κάπνισμα δεν είναι επιλογή για κανέναν ενήλικο. Επιλογή έχουμε μόνο στο «που και πως» θα καπνίσουμε!